Μαχαίρι πήρες

Μαχαίρι πήρες και έκοψες τον άρτο της αγάπης,

μαχαίρι πήρες και έκοψες πρόσφορο της καρδιάς.

Και έγινε πληγή ο έρωτας απ του σουγιά την κόψη,

και έγινε πόνος  δυνατός που όλο αλυχτά.

Στη θύμηση σου ο ουρανός μαύρα ρούχα φοράει,

και κλαίει σαν τις σταγόνες του στο χώμα τις μετρά.

Και καρτερώ στο τίποτα την λύτρωση να βρω,

στης  προσευχής την ώρα παρηγοριά ζητώ.

Τα λόγια σου μαχαίρι στο κορμί μου,

 και οι σιωπές σου λεπίδα αιχμηρή,

Φωλιάζουνε κραυγές μες στο μυαλό μου ,

σαν περιστέρια στης  λησμονιάς  δεντρί.

Πώς μπόρεσες και μάτωσες το ολόγιομο  φεγγάρι,

κραυγές του πώς δεν άκουγες  στων άστρων το σκαλί?

Δράκοι τις νύχτες καρτερούν να μπουν στα όνειρα μου,

και σφάζουνε νεράιδες  σαν έρθει η χαραυγή.

Μια πεμπτουσία ήσουνα,ντελίριο και πόθος,

που με κεντούσες με φιλιά μετάξια ακριβά.

Με το μαχαίρι που έμπηξες χρώμα βάφω  αγάπης,

και όλα τα τριαντάφυλλα στολίζω με φιλιά.

Κι αν καταρράχτες  προσκαλεί ξανά η θύμηση σου,

ουράνιο τόξο ορίζω και νόστο φυλαχτά.

Μέλη Φωτιάδου