Θάρρος ή αλήθεια

Όταν ήμουνα μικρή,
λάτρευα το «Θάρρος ή αλήθεια».
Ένα αθώο παιχνίδι ήταν
που μου έδινε τη δυνατότητα
να ξεμπροστιάσω τους φίλους μου,
να ανακαλύψω μύχια μυστικά και αδυναμίες
και να κρυφοκοιτάξω στις ζωές τους.
Την αλήθεια τους ήθελα να αποκαλύψω·
το θάρρος τους με άφηνε παγερά αδιάφορη.

Πάντα την αλήθεια επέλεγα για τον εαυτό μου·
τη θεωρούσα πιο προσιτή,
περισσότερο εύπεπτη,
λιγότερο επικίνδυνη.
Αχ και να ήξερα!
Τότε οι απαντήσεις μου έβγαιναν αβίαστα,
τίποτα δε συγκρατούσε το στόμα μου
απ’ το να φανερώσει όσα έκρυβε η ψυχή μου.

Μα μεγάλωσα πια
και οι αλήθειες μου,
φοβήθηκαν φαίνεται
και κρύφτηκαν βαθιά στα σωθικά μου.
Φυλακίστηκαν σε ένα δωμάτιο στην καρδιά μου·
κάθε χτύπος της
και μια γροθιά στην ξύλινη καμαρόπορτα.
Η αλήθεια απαιτεί θάρρος
και εγώ κλείδωσα την γενναιότητα μου
στο μπαούλο που πέταξα στη θάλασσα·
μαζί με την αθωότητα μου.

Πώς να ξεστομίσω όσα με πονάνε;
Οι λέξεις μπερδεύονται και μπλέκονται με τα δάκρυα μου.
Μεγάλωσα και ο τόπος δε με χωράει.
Μεγάλωσα και αντί να με οδηγούν τα συναισθήματα,
υποκύπτω σε αυτή τη ριμάδα λογική.
Μέχρι πότε θα ράβω το στόμα μου,
απαγορεύοντας του να εκφραστεί;
Μέχρι πότε θα απαρνιέμαι τις αλήθειες μου
παριστάνοντας πως είναι ψεύτικες;
Γιατί να φοβάμαι μη τυχόν και με ρωτήσουν για το παρελθόν μου;

Θάρρος θέλει η αλήθεια,
θάρρος που δεν έχω να της προσφέρω.
Ποτέ μου δε φαντάστηκα
πως αυτό το «αθώο» παιχνίδι
έκρυβε σκοτεινούς σκοπούς
και στην αλήθεια υπέβοσκε το ψέμα.
Με προετοίμαζε για τη πραγματική ζωή,
μα δε μου έφτασε ο χρόνος
και ρίχτηκα στα βαθιά.
Η εκπαίδευση αναστάλθηκε μέχρι νεωτέρας
κι εγώ αγκομαχώ
και παλεύω να κολυμπήσω στον βαθύ ωκεανό της ζωής.
Τι πειράζει που δε ξέρω κολύμπι;
Όλο και κάποιο ψέμα θα βρω να πιαστώ…

Φιλίνα Ιγνατιάδου