Σαν κακογραμμένα μυθιστορήματα
Ακούω γύρω μου ιστορίες, των οποίων οι εικόνες, περνούν απ’ το μυαλό μου, σαν την ιστορία ενός κακογραμμένου μυθιστορήματος, που το ξεπετάς ίσα ίσα για να τελειώνει χωρίς να πολυκαταλαβαίνεις και για ποιο λόγο τώρα το διαβάζεις. Και μετά, Ξενερώνεις για τον χρόνο που σπατάλησες γιατί δε σου άφησε τίποτα.
Μια κακογραμμένη ιστορία γεμάτη λάθος λέξεις και κακό συντακτικό. Ένα μυθιστόρημα με αρχή και τέλος που δεν συνάδουν, που ενώ η αρχή σε κάνει να λατρέψεις τον κεντρικό του ήρωα, στο τέλος μόνο αποστροφή σε κάνει να αισθάνεσαι! Ένας χαρακτήρας κακοδομημένος, λες και ήταν γέννημα κάποιου διεστραμμένου συγγραφέα. Μεγαλύτερο ταλέντο του το χάος. Λες και τον έγραψε, για να αποδείξει στον εαυτό του ότι μπορεί να ζήσει, ότι μπορεί να υπάρξει μέσα απ’ τα αληθινά συναισθήματα που προκαλούσε στους άλλους.
Ζούσε διαφορετικές ιστορίες παράλληλα και επέλεγε σε ποια θα μπει κάθε φορά ανάλογα με το τι είχε ανάγκη να ζήσει εκείνη την ώρα. Άλλη για το φλερτ, άλλη για τη δουλειά και για τους φίλους, άλλη για την διασκέδαση και άλλη για τις διεστραμμένες του ορέξεις. Ένα τεράστιο τείχος και στη μέση ο πρωταγωνιστής, να κοιτάζει τις ιστορίες του από απόσταση, να τις διαλέγει άξεστα, χωρίς κανένα σεβασμό, σαν από κάποια άψυχη ταινιοθήκη, χωρίς να τις επονομάζει, χωρίς να τις δίνει ιδιότητα, με μόνο σκοπό την απόλαυση. Ιστορία α, ιστορία β, ιστορία γ. Μια ψεύτικη ύπαρξη ανάμεσα σε αληθινές σκηνές, μπας και κάποια στιγμή καταφέρει να κερδίσει μια και μόνο αναπνοή, να νιώσει ένα χτύπο στο άδειο του στήθος, να αισθανθεί τη ζωή να κυλά μέσα του. Δεν ήθελε να χάσει καμιά απ’ τις ιστορίες του και γι’ αυτό τις συντηρούσε ευλαβικά, από απόσταση μεν και όχι από αγάπη, αλλά από ανάγκη.
Ειδικά στις πιο σπάνιες ιστορίες που έβγαζε τις διαστροφές του. Εκείνες βλέπεις ήταν οι πιο σπάνιες! Που θα έβρισκε πρωταγωνιστές που δε θα τρόμαζαν και θα έπαιρναν δρόμο και μόνο στο άκουσμά τους; Ένας χαρακτήρας με διαστρεβλωμένες τις έννοιες της ειλικρίνειας και της εντιμότητας. Το ψέμα, το ονόμαζε αλήθεια και χρησιμοποιούσε για πειστήριο το κλάμα. Την αγένεια, την ονόμαζε ευγένεια και σήκωνε άμυνα. Μόνο που όλα αυτά τα ξετύλιξε στις τελευταίες δέκα γραμμές του βιβλίου. Στον επίλογο.
Ως τότε ήταν γλυκός, ήταν καλός. Φαίνεται, σ ’εκείνες τις τελευταίες δέκα γραμμές, ο διεστραμμένος συγγραφέας πήρε εκδίκηση μέσα απ’ τον χαρακτήρα του για την καταπίεση που ένιωθε ο ίδιος όσο έγραφε το βιβλίο… τότε, ο μέχρι τότε καλός χαρακτήρας, μετατράπηκε στο τέρας που και ο ίδιος έλεγε πως φοβόταν. Εκείνο το τέρας, που σε όλο το βιβλίο προσπαθούσε να θάψει.
Μαρία Χαρίτου
Από πολύ μικρή, έμαθα να υπάρχω μέσα από τις τέχνες! Τραγουδάω τις χαρές μου, χορεύω tango τις λύπες μου, εκφράζομαι μέσα από τη μουσική μου και γεννάω εικόνες με την πένα μου! Μη με ρωτήσετε ποτέ ποια από όλες αγαπώ περισσότερο γιατί δεν έχω απάντηση! Όλα τα παραπάνω, συν το ελεύθερο και αδάμαστο πνεύμα μου, φτιάχνουν εμένα! Πηγή έμπνευσής μου είναι ο άνθρωπος, μια και μου αρέσει να τον παρατηρώ μέσα από τις λεπτομέρειες! Το τελείωμα του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «παλεύοντας το σκοτάδι μου», είναι η απόδειξη. Τέλος, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι λατρεύω να δημιουργώ εικόνες και συναισθήματα στο μυαλό και την καρδιά σας!
