Σαν δεν του έφτανε του ακροβάτη το σκοινί, πήρε να βαδίσει πάνω σε μια κλωστή.
Κι όταν είδε πως και σ’αυτήν μπορεί να ισορροπήσει τότε έπιασε να βαδίσει στο μαχαίρι.
Λαβώθηκε απ’ το μαχαίρι μα δεν του έφτασε κι αυτό, και άρχισε να περπατά πάνω σε ένα γυμνό καλώδιο. Τινάχτηκε και παραλίγο να πεθάνει μα ήθελε να βαδίσει και σε ένα συρματόπλεγμα.
Το συρματόπλεγμα τον τραυμάτισε πολύ και τότε του είπανε πως άλλο δεν πάει, για καλό του, θα πρέπει να βαδίζει στη γη.
Και πάτησε το πόδι του στη γη ο ακροβάτης και άρχισε να κλαίει γοερά. Φοβόταν αυτή του την περπατησιά, δεν την ήξερε καθόλου.
Κοίταξε όλες του τις πληγές τις αγκάλιασε σφιχτά και άφησε την τελευταία του πνοή στο χώμα που πατούσε.
Τον είδαν κάποιοι έπειτα να ισορροπεί πάνω σε ένα σύννεφο. Χαμογελούσε είπαν.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια… Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά…
