Ντο , Ρε, Μι, Φα, Σ… Σε αγαπώ, Λα, Σι, Ντο

Η θέση σου στον καναπέ σε περιμένει. Το μαξιλάρι σου έχει τη μυρωδιά σου. Το έχω πάρει αγκαλιά και το μυρίζω. Πιέζω τη μύτη μου τόσο πολύ πάνω σε αυτό το άψυχο αντικείμενο, λες και θέλω να ρουφήξω όλη σου την αφημένη ενέργεια. Άφησες ένα κομμάτι της ψυχής σου εδώ.

«Πού να είσαι άραγε;», σκέφτομαι δυνατά ακόμη μια βραδιά. Τα πρωινά ξέρεις δεν σκέφτομαι καθόλου. Τα βράδια μου ξεκινάνε οι εφιάλτες πριν καν κοιμηθώ! Βλέπω το αρμόνιο σου μέσα στην θήκη του. Το άφησες κι αυτό εδώ. Ποιος σε κυνηγούσε κι έφυγες βιαστικά; Βγάζω το αρμόνιο κι αρχίζω να πατάω τα κουμπιά, να δω μήπως η μουσική μου σε φέρει πίσω. Ξέχασα να σου πω, δεν ξέρω να παίζω αρμόνιο.  Ίσως τα βασικά: ντο, ρε, μι, φα, σολ, λα, σι, ντο. Ακόμη και οι νότες κύκλο κάνουν. Με τη «ντο» ξεκινάμε στην «ντο» επιστρέφουμε. Εσύ όμως, δεν επέστρεψες από τη μουσική μου.

Λίγα βράδια πριν φύγεις, έπαιξε ένα κομμάτι. Σου είχα πει, δεν ξέρω τίποτα από μουσική. Μονάχα τα βασικά. Επέμενες να παίξεις: «Αφέσου.», μου είπες κι εγώ σε άκουσα.  Έπαιζες για είκοσι λεπτά μια μελωδία που για να είμαι ειλικρινής ούτε με ενδιέφερε. Εγώ κοιτούσα με πόσο πάθος έπαιζες, τις εκφράσεις σου, τα χέρια σου που πήγαιναν δεξιά κι αριστερά. Όταν τελείωσες, έβαλες το αρμόνιο στη θήκη του και μου είπες: «Θα το πάρω την επόμενη φορά.»

Πατάω με δύναμη και θυμό όλες τις νότες του αρμονίου σου. Σε προσκαλώ με τον τρόπο μου. Δεν έχω ρυθμό, μελωδία, δεν ξέρω τίποτα από μουσική. Η παραφωνία με χαρακτηρίζει πλήρως, αλλά δεν χρειάζεται το «σε αγαπώ», μαθήματα ορθοφωνίας.  Ντο, ρε, μι, φα, σολ, λα, σι, ντο…