Με ξένα φτερά δεν πέταξε ποτέ κανένας
Εκείνο που δε σου έμαθε ποτέ κανείς, είναι ότι η παροιμία που θέλει τον σκοπό να αγιάζει τα μέσα, οπουδήποτε αλλού παρά στη δική σου περίπτωση αναφέρεται. Η δικαιολογία δηλαδή με την οποία φιμώνεις εκείνη τη μικρή φωνούλα που σφαδάζει μέσα σου επίμονα έπειτα από κάθε σου “απάτη”, περισσότερα προβλήματα δημιουργεί παρά λύνει.
Δεν είναι κακό να έχεις στόχους και όνειρα. Ιδιαίτερα στους δικούς μας τους καιρούς, είναι σανίδα σωτηρίας για κάποιον που αλλιώς του παρουσιάστηκε και αλλιώς εξελίσσεται για αυτόν η ζωή. Για κάποιον που συνήθισε να μάχεται· που έμαθε να υπομένει κακοτοπιές και να υπερπηδά εμπόδια στην προσπάθειά του να σταθεί στα πόδια του, τα όνειρα είναι αυτά που θα τροφοδοτήσουν με ανάσες αισιοδοξίας την ασφυκτική του καθημερινότητα. Οι στόχοι είναι αυτοί που θα τον εφοδιάσουν με την απαραίτητη δύναμη για να αντέξει ακόμα μια στιγμή, διαλύοντας τις γκρίζες αποχρώσεις των προβλημάτων και της μιζέριας.
Ωστόσο, υπάρχει κι ένα είδος φιλοδοξίας όχι και τόσο παραγωγικό. Πρόκειται για εκείνη την απατηλή κι επίμονη επιθυμία να αναδειχθεί κανείς, που αν δε χαλιναγωγηθεί έγκαιρα τις περισσότερες φορές εξελίσσεται σε εμμονή. Σε τυφλώνει, σε κάνει να χάνεις το μέτρο και τη σύνεση· και στη συνέχεια τον εαυτό σου τον ίδιο προκειμένου να πετύχεις. Πρόκειται για μια εσωτερική ανάγκη που κάθε άλλο παρά σε ετοιμότητα σε κρατάει. Σε μικραίνει σαν άνθρωπο, σε εκθέτει, σε στιγματίζει· και στη συνέχεια σε εγκαταλείπει ολόγυμνο στο έλεος της δακτυλοδειξίας και της λοιδορίας.
Ταλέντα υπάρχουν πολλά και σε όλους τους τομείς. Άλλα οξυμένα μέσα από σκληρή κι επίπονη δουλειά, και άλλα χαμένα στο λαβύρινθο της απραξίας και της αναβλητικότητας της. Ωστόσο, υπάρχει μια δύναμη που υπερβαίνει οποιαδήποτε έμφυτη ευχέρεια και οποιουδήποτε βαθμού ενασχόληση. Μια βασική πρώτη ύλη, που διαμεσολαβεί στη δημιουργία και παίζει τον καθοριστικότερο ρόλο στη ζωή και στην εξέλιξη. Η δύναμη της προσωπικότητας και της γνησιότητας. Ένα πρωτογενές συστατικό, που αν το αφήσεις ακατέργαστο, οποιαδήποτε επιδίωξή σου να αναδειχθείς θα πέσει στο κενό μαζί με εσένα. Ένα στοιχείο, που αν δε δουλευτεί στον βαθμό που πρέπει, θα στοιχειώσει το ταλέντο και τις όποιες σου προσπάθειες, με αποτέλεσμα να σε ξεβράσει το κύμα της αποτυχίας.
Το να προσπαθείς λοιπόν να καρπωθείς τους κόπους των άλλων περισυλλέγοντας καρπούς της προσπάθειάς τους, φέρνοντάς τους στη συνέχεια στα δικά σου τα μέτρα, κάθε άλλο παρά εξάσκηση και παρθενογένεση αποτελεί. Το να παραφράζεις λεγόμενα και να ανακατασκευάζεις δημιουργίες πασπαλίζοντας τες με προσωπικά σου στοιχεία με την ψευδαίσθηση ότι θολώνεις τα νερά, δε σου προσδίδει πόντους άλλα σου μειώνει το ανάστημα. Σου αφαιρεί και τα τελευταία υπολείμματα μοναδικότητας και σε απογυμνώνει αργά και σταδιακά, ακόμα και σε εκείνους που σε πρώτο χρόνο πίστεψαν σε εσένα.
Θα σου πω λοιπόν μια αλήθεια απαλλαγμένη από οποιαδήποτε εμπάθεια. Ένα μικρό μυστικό, που αν δεν το καταλάβεις όσο είναι νωρίς, θα καταλήξεις έρμαιο της δυστυχίας αγκαλιά με τα υποκατάστατα τέχνης σου. Τόσο όσοι στύβουν το μυαλό τους δίνοντας υπόσταση σε ανησυχίες και τρωτές πτυχές τους, όσο κι εκείνοι που συνήθισαν να γνωρίζουν τον κόσμο μέσα από αυτή του τη συνήθεια, έχουν την εμπειρία και την ικανότητα να διαχωρίσουν την αυτόφωτη δημιουργία από το ετερόφωτο κακέκτυπο. Μπορούν να ξεχωρίσουν τις αγνές και ψυχωμένες εμπνεύσεις από τις φθηνές κι εύκολες απομιμήσεις, και στη συνέχεια να απορρίψουν τις δεύτερες μαζί με τους δημιουργούς τους.
Ένας άνθρωπος ψεύτικος ως προς αυτό που παρουσιάζει, είναι μια προσωπικότητα κενή σε οποιαδήποτε άλλη διάσταση του χαρακτήρα του. Μια ξύλινη μαριονέτα που συνήθισε να χορεύει σε προεγκεκριμένους ρυθμούς στην προσπάθειά της να ακολουθήσει το χορό. Μάθε λοιπόν να στηρίζεσαι στις δικές σου τις δυνάμεις, γιατί με ξένα φτερά δεν πέταξε ποτέ κανένας.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
