Η μοιχεία δίνει καινούργια ανάσα ζωής σε γάμους που έχουν αφεθεί να πεθάνουν. (Μαρσέλ Προυστ)

Κοινωνία με μια πέτρα στο χέρι, έτοιμη να  λιθοβολήσει το μίασμα, την πόρνη την φτηνή γυνή, ή τον άνανδρο, τιποτένιο άνδρα που τόλμησε να εισβάλλει στο ζευγάρι. “Κοιτά τι τους έτυχε” θα πεις και θα καταδικάσεις το παράσιτο.

 

Εντάξει μέχρι εδώ; Συμπλήρωσε κι άλλα κοσμητικά επίθετα αν θες. Ελεύθερα. Οκ, τα είπες; Παύση λίγο και διάβασε παρακάτω. Τι τους έτυχε ακριβώς; Και ποιόν ονομάζεις παράσιτο, που καταπάτησε σύμφωνα με τη θεωρία της ηθικής σου το άβατο της σχέσης;

 

Όταν το “οίκημα” μπάζει, η “βροχή” φταίει που μπήκε; Ή να το μιλήσω στη γλώσσα που κατανοείς τέλος πάντων, άμα δε γουστάρανε παράσιτα να φρόντιζαν να “ψεκάζουν”.

 

Δεν νομίζω το τρίτο πρόσωπο να επέβαλε την παρουσία του σε όλο αυτό. Και τι εννοείς ξεμυάλισε;

Δηλαδή κάνεις αναφορά για άτομα που δεν έχουν πνευματική οξύνοια. Μάλλον τα θέλανε τα πωπουδάκια τους θα σου πω εγώ.

 

Και δεν θα σου μιλήσω για τις ξεπέτες της μιας βραδιάς, (άλλη φορά θα πούμε για αυτή τη ξεφτίλα) όοοχι.

Σου μιλάω για παράλληλη σχέση, σου μιλάω για έναν άνθρωπο που εσύ λες παράσιτο και εγώ ανασφαλή.

Ναι, ανασφαλή που δεν πιστεύει πως μπορεί να σταθεί σε μια υγιή σχέση και να την εξελίξει και προτιμά να μοιράζεται στιγμές δανεικές.

 

Να αγαπά. Ναι! Να αγαπά κάποιον που ξέρει πως δεν θα είναι ποτέ μαζί του και να είναι εκεί κύρια-κύριέ μου. Εκεί, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς υστερίες, χωρίς τίποτα. Να ξέρει πως καμία γιορτή δε θα κάνουν μαζί και απλά είναι εκεί. Να αιτιολογεί τα αδικαιολόγητα, να ακούει ψέμματα και να σιωπά. Τουλάχιστον έχουν πλήρη συναίσθηση των πραγμάτων και δεν παραπλανούν κανέναν.           

 

Έχουν όμως δουλειά να κάνουν με τον εαυτό τους γιατί αφού μπορούν να αγαπήσουν έναν/μία μη διαθέσιμο/η, τότε σίγουρα μπορούν να καταφέρουν να δημιουργήσουν μια σχέση ολόδική τους. Γιατί τους αξίζει να είναι πρωταγωνιστές και όχι κομπάρσοι.                                                            

 

Ναι, χαρακτήρισε τους λοιπόν, αλλά όχι παράσιτα. Και την επόμενη φορά επειδή ο δείκτης νοημοσύνης σου φτάνει μέχρι εκεί που βλέπεις και όχι που εκεί που επιβάλλεται να αντιλαμβάνεσαι το σωστό, θα σε ρωτήσω κάτι πολύ απλό. Αυτούς που απιστούν, που στο φαίνεσθαι είναι πρότυπο οικογένειας και από τη μια η γυνή “πάει” για τσιγάρα και μετά στη “φίλη” της και ο άλλος “βαράει υπερωρίες” και το βράδυ παίζεται το θέατρο του παραλόγου στο σπίτι πως τους ονομάζεις;

 

Την παραμύθα που ρίχνει ο ένας κατάμουτρα στον άλλον και την ώρα που πέφτουν στο κρεββάτι φαντασιώνονται άλλους σε ποια κατηγορία τους βάζεις; Που ζουν και λειτουργούν γιατί τους βοηθάει στην τελική η απιστία. Τι σε σόκαρα; Γιατί; Αν δεν το κάνουν δεν θα αντέξουν καλή/καλέ μου.

 

Είναι τόσο ευνουχισμένοι πια, που τίποτα δεν έχει μείνει να τους κρατήσει, μόνο η έξαψη ότι έχουν μυστικά ο ένας από τον άλλον. Κοροϊδεύουν τον εαυτό τους κατά πρώτον και μετά τον σύντροφο τους. Αυτοσεβασμός στα τάρταρα και σεβασμός στον άλλον υπό του μηδενός.

 

Άτομα χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας. Ψέμα στο ψέμα. Ανίκανοι και δειλοί να φύγουν από κάτι τελειωμένο για να μη χάσουν το βόλεμα. Νιώθεις τι σου λέω; Είναι εύκολο μαντάμ και μεσιέ, πολύ εύκολο να βγάζεις βολικά συμπεράσματα.

 

Το δύσκολο είναι να βλέπεις αλήθειες. Θα σου πρότεινα να στρέψεις σε άλλη κατεύθυνση λοιπόν το χέρι και να ρίξεις την πέτρα σου. Και μη ξεχνάς πως τελικά: “Η συμφιλίωση με την αγαπημένη σου ύστερα από την απιστία της μοιάζει με το κρυστάλλινο βάζο συγκολλημένο από θραύσματα, ακόμη μπορείς να το χρησιμοποιήσεις, αλλά ήδη δεν μπορείς να το κοιτάς με θαυμασμό” Βέκσιν Ν.