Για εκείνες τις γυναίκες που ζουν ανάμεσά μας. Τις ηρωίδες, τις δυνατές, τις γεμάτες πίστη και αφοσίωση σε ότι κάνουν.
Εκείνες που αγωνίζονται για την ελπίδα, την ανθρωπιά και βλέπουν την δυσκολία όχι εμπόδιο αλλά γνώση για να γίνουν σοφότερες, σε έναν κόσμο όπου η αμάθεια κυρίως βασιλεύει.
Αυτές τις μάνες, που γεννήθηκαν για να προστατεύουν, να συμπάσχουν και να δίνουν ακόμα και την ζωή τους. Διότι, μάνα δεν είναι απλά ένας τίτλος, ούτε ένας ρόλος που δόθηκε τυχαία. Είναι ό,τι πιο αληθινό υπάρχει, είναι εκείνο το δάκρυ που όταν το βλέπει ο Θεός, ο κόσμος όλος λυγίζει.
Αυτές που ερωτεύονται, που αγαπούν και δίνουν ακόμα και την ψυχή τους σε εκείνον τον άντρα που τους έχει κλέψει την καρδιά. Σε εκείνες που έχουν ζήσει την απόρριψη, την φτώχεια, την δυστυχία, τα γηρατειά που έχουν πέσει, έχουν κλάψει αλλά δεν έπαψαν ποτέ να περιμένουν την αλήθεια και την αλλαγή.
Είναι γυναίκες που ξεχωρίζουν για την λάμψη, την καλοσύνη, την ευγένεια και την αγάπη τους για τον άλλον. Αυτές που σου απαντούν με χαμόγελο όταν η υπεροψία των άλλων τις περιβάλλει.
Εκείνες που ξεχωρίζουν, σε στιγματίζουν και ο θαυμασμός σου για αυτές δεν έχει τέλος.
Αυτές τις συζύγους, τις ερωμένες, που παλεύουν για την στιγμή, να σώσουν την οικογένεια, να βρουν παρηγοριά. Ίσως γιατί δεν ξέρουν τι αξίζουν ή νομίζουν ότι αυτό είναι ευτυχία. Αλλά είναι και εκείνες οι γυναίκες που δεν έμαθαν την αγάπη, δεν πίστεψαν στο όνειρο και δεν κυνήγησαν την ελευθερία τους.
Νικήθηκαν και αφέθηκαν στην ασφάλεια και στην αυταπάτη τους μυαλού τους. Δεν έζησαν, μονάχα υπήρχαν. Όλες όμως είναι γυναίκες. Και έχουν μέσα τους ζωή. Και η ζωή είναι γυναίκα και όσο αυτή θα υπάρχει θα μαγεύει και θα αλλάζει την ύπαρξή μας. Πολλά τα σκοτάδια της, αλλά ακόμα πιο δυνατό το φως της.
Νικόλ Παπαδόπουλου
