Το παράπονο μιας κατσαρίδας

Δεν ξέρω τι άλλο πια να κάνω, έχω απελπιστεί. Πού να βρω κάποιον να με ακούσει και να με καταλάβει; Όλοι με θεωρούν αποκρουστική, με σιχαίνονται και με κυνηγούν με παντόφλες για να με σκοτώσουν. Γιατί, τι τους έκανα και με μισούν έτσι; Ακούω μερικούς να λένε ότι δεν τους αγαπάει κανείς και γελάω! Να έρθουν να ρωτήσουν εμένα που δε με αγαπάει πραγματικά κανείς.

Εντάξει, το παραδέχομαι, δεν είμαι όμορφη. Το σώμα μου είναι αρκετά άσχημο, οι κεραίες μου ολίγον τρομακτικές, τα μικρά μου ποδαράκια με το τρίχωμα μπορεί κάποιους να τους απωθούν. Το ξέρω ότι δεν είμαι όμορφη, το ξέρω. Αλλά και πάλι, γιατί τους προκαλώ τόσο τρόμο; Λιοντάρι να έβλεπαν μπροστά τους που θα τους κατασπάραζε στο λεπτό, δε θα έκαναν έτσι. Δεν τους έχω βλάψει, σε σπίτια τρυπώνω και τρέχω απλώς τις ημέρες του καλοκαιριού. Εντάξει, τρομάζουν όταν ανάβουν το φως και με βλέπουν να τρέχω στην κουζίνα, αλλά και κλέφτη να έβλεπαν μπροστά τους δε θα τρόμαζαν τόσο..

Παράπονο το έχω που κανένας ποτέ δε με κατάλαβε και δε μου πρόσφερε λίγη αγάπη. Αν υπάρχει κάποιο πλάσμα στη Γη που σίγουρα δεν έχει αγαπηθεί από κανένα , αυτό πρέπει να είμαι εγώ. Και όμως, έχω και σπουδαία χαρίσματα. Η φύση με έχει προικίσει με μία εξαιρετική αντοχή, αντέχω τα πάντα και ξέρω να επιβιώνω ακόμα και αν μου κόψουν το κεφάλι. Ίσως η φύση να γνώριζε πόση αηδία θα προκαλώ στους ανθρώπους και να με προίκισε με τέτοιου είδους χαρίσματα. Λες να με ζηλεύουν λίγο; εδώ σου λέει πως θα είμαι το μοναδικό είδος που θα επιζήσει αν καταστραφεί η Γη! Δεν ξέρω, μπορεί και να με φοβούνται…

Κανένας δε με κατάλαβε ποτέ, κανένας δε με αγάπησε ποτέ, κανένας δε με βρήκε όμορφη ποτέ. Δεν είναι ούτε υπερβολή , ούτε κάποιο δραματικό παίξιμο σε μία μελό ταινία, αλλά η ιστορία της ζωής μου…

ΥΣ: Το κείμενο είναι σατιρικό και χιουμοριστικό…

Μαρία Σκαμπαρδώνη