7 Αυγούστου, 2019

Κάθε μέρα έντυνα τις σιωπές μου με θλίψη που καθόταν πάνω στην ψυχή μου και την έκανε βαριά σαν πέτρα. Συνεχώς άφηνα ανοιχτή την πόρτα...

Αύγουστος μήνας, ο μήνας της Παναγιάς. Η αύρα της θάλασσας τύλιγε τα πάντα γύρω του. Οι φωνές των παιδιών στην παραλία, η πανσέληνος πιο όμορφη...

Υποκρίνονται οι άνθρωποι μάτια μου. Ψέμα παντού σπανίζει η αλήθεια πλέον, γεμίσαμε από ψεύτικους ανθρώπους με πλαστικά συναισθήματα.  Υπό εξαφάνιση η αυθεντικότητα. Δήθεν ενδιαφέρον δήθεν...

Ντύσου με κοπλιμέντα άνθρωπε. Δώσε αξία, σε ανάξιους. Γλείψε το πάτωμα, πριν περάσουν. Πέσε στα γόνατα να παρακαλάς, για μια στιγμή που δεν είναι δικιά...