Κανείς δε μου απαντά!

Ξέρεις τι μου λείπει παραπάνω;
Το χαμόγελο μου.
Εκείνο το μειδίαμα,
αυτή η καμπύλη των χειλιών μου,
που φώτιζε τα μάτια μου
και τα έκανε να λάμπουν.
Μου λείπει εκείνη η αθωότητα του βλέμματος μου.
Εκείνη η ανεμελιά,
η αδιαφορία μου για την εμφάνιση μου.
Ένιωθα όμορφη και ακτινοβολούσα ολόκληρη.
Δεν χρειαζόμουν καμία επιβεβαίωση,
εγώ η ίδια επαινούσα τον εαυτό μου.
Πέρασαν τα χρόνια κι άλλαξα.
Έφυγε κι η λάμψη των ματιών μου…
Την αναζητώ διαρκώς,
μα έχει χαθεί ανεπιστρεπτί.
Μόνο τα χείλη μου χαμογελούν·
ένα χαμόγελο ψυχρό, ασθενικό, σχεδόν ανεπαίσθητο.
Που πήγε η χαρά μου;
Γιατί την αντάλλαξα με την λύπη και την μοιρολατρία;
Γιατί νιώθω ανεπαρκής,
εγκλωβισμένη στα «πρέπει»
που επέβαλα η ίδια στον εαυτό μου;
Η ανασφάλεια δέθηκε με τη λύπη μου
κι ως πιστές φιλενάδες
κάνουν τα πάντα να με κρατήσουν δίπλα τους.
Κι εγώ εμμονικά αναζητώ τη συντροφιά τους.
Που να πάω άλλωστε, εκείνες με προσέχουν.
Γιατί τα μάτια μου λάμπουν μόνο
όταν βρέχονται από τα δάκρυα μου;
Άραγε θα χαμογελάσω ξανά, αληθινά;
Τόσα ερωτήματα θέτω στον καθρέφτη, μα κανείς δεν μου απαντά.
Διάολε, κανείς δε μου απαντά!

Φιλίνα Ιγνατιάδου