Αδιέξοδα ή απλά μονοπάτια που δεν είχες δει;
Post Views: 2
Περίεργη είναι η ζωή τελικά. Εκεί που νομίζεις πως έχεις εξαντλήσει όλα σου τα ψυχικά αποθέματα κι έχεις πια αγγίξει τα προσωπικά σου όρια, έρχονται άνθρωποι και στιγμές για να σε διαψεύσουν ευχάριστα.
Έτσι και τώρα, για άλλη μια φορά, ένα ταξίδι έμελλε να είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια ευκαιρία για αποφόρτιση και ξεκούραση μόνο. Ένα ταξίδι, που όταν θα έφτανε η ώρα της επιστροφής, θα σε έβγαζε κερδισμένη σε ανθρώπους και εμπειρίες, αποδεικνύοντάς σου πως της ζωής το παρακάτω, μπορεί να είναι και όμορφο. Ούσα διστακτική από τη φύση σου, σε πράγματα που δεν είχες ποτέ σου μέχρι τώρα δοκιμάσει, μια πρόταση να μοιραστείς χώρο και χρόνο με έναν άνθρωπο, που δεν είχες στο παρελθόν την ευκαιρία να το κάνεις, έδωσε στο ταξίδι αυτό άλλη διάσταση.
Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται λένε, έτσι και όλες οι μέρες που προηγήθηκαν, μέχρι και τη στιγμή που φτάσαμε στον προορισμό μας, σε αυτή την μαγική πόλη, τη Θεσσαλονίκη, ξεδιπλώνονταν συνεχώς στοιχεία και των δυο μας, που βρε κορίτσι μου, μαρτυρούσαν πως όλοι οι δικαιολογημενοι μας μεν δισταγμοί, ήταν εκ του αποτελέσματος μάταιοι τελικά. Ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού μας, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ξεκλειδώσαμε και την ψυχή μας η μία στην άλλη. Τόσο απλά κι αβίαστα. Ξέρεις κάτι τελικά; Μπορεί να γνωρίζεις κάποιους ανθρώπους για χρόνια και να υπάρχουν στη ζωή σου και ποτέ να μην κούμπωσαν οι καρδιές σας πραγματικά και μπορεί από την άλλη, να ζήσεις έναν άνθρωπο για λίγες μόνο στιγμές και να αισθανθείς πως οι παλμοί σας χτυπούν με τον ίδιο ρυθμό.
Και ήταν εκεί, σε έναν προορισμό αγαπημένο, μια ανάσα μακρυά απ’ τα Κάστρα, που ανακαλύψαμε και οι δυο μας φίλη μου, πως η ζωή μπορεί να κρύβει και ευχάριστες εκπλήξεις εν τέλει. Στην Άνω Πόλη, σε αυτήν που μας έδωσε το βήμα για περιπλανήσεις σε άγνωστες διαδρομές και μέρη που έκρυβε αυτός ο τόπος. Η καθεμιά μας, είχε περπατήσει στο παρελθόν σε δύσβατα μονοπάτια, που κάποια από αυτά είχαν οδηγήσει και σε αδιέξοδα. Εκείνα που είχαν δημιουργήσει την αστάθεια στο βήμα μας και την ανασφάλεια του τι μπορεί να συναντούσες στο επόμενό σου πάτημα. Μα κοίτα να δεις όταν συναναστραφείς με ανθρώπους που και οι ίδιοι μπορεί να έχουν αντιμετωπίσει δυσκολίες στη διαδρομή τους, πώς μπορείτε να περπατήσετε παρέα πιο σταθερά! Ενώ από την άλλη, το γέλιο που θα ακολουθούσε φίλη μου, θα ερχόταν ως αποτέλεσμα της περιγραφής των στραβοπατημάτων μας, αυτών που μέχρι πρότινος φάνταζαν αβάσταχτα.
-Πάμε καμιά βόλτα προς τα Κάστρα, κάνεις κέφι;
-Και δεν πάμε! Να αράξουμε σε ένα παγκάκι και να μαζέψουμε φεγγάρι και θέα απέραντη επιτέλους.
-Στο μυαλό μου μέσα είσαι, συνεχώς. Καφεδάκι, προμήθειες και φύγαμε!
Έτσι ξεκινήσαμε, πήραμε τον ανήφορο και με βήμα γρήγορο κι ενθουσιώδες, ξεχασμένες από την κουβέντα και τα γέλια, ανεβήκαμε μέχρι ένα σημείο, ώσπου ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε χάσει τον δρόμο και ήμασταν μάλλον μακριά κι αντίθετα από τον προορισμό μας. Αποφασίσαμε λοιπόν να επιστρέψουμε προς τα πίσω, μη δίνοντας σημασία εκείνη τη στιγμή σε δύο γιαγιάδες που μας κοιτούσαν απορημένες από την αυλή ενός σπιτιού. Μα δεν αργήσαμε να επιστρέψουμε στο ίδιο ακριβώς σημείο που είχαμε κοντοσταθεί πρωτύτερα, αφού ρωτώντας κάπου πιο κάτω σε ένα μαγαζί, οι οδηγίες που μας έδωσαν, μας οδήγησαν ξανά εκεί. Εκεί που αντικρύσαμε και πάλι, τις ίδιες δύο ηλικιωμένες κυρίες, οι οποίες διακρίνοντας προφανώς την αβεβαιότητα στα μάτια μας, μας απευθύνθηκαν χαμογελαστές.
– Κορίτσια, πού πάτε προς τα εκεί; Είναι αδιέξοδο, δεν οδηγεί πουθενά ο δρόμος αυτός.
Με ένα γλυκό χαμόγελο, γεμάτο καλοσύνη, δεχτήκαμε τις οδηγίες που μας έδωσαν κι αφού τις ευχαριστήσαμε, κινήσαμε ξανά για τον αρχικό μας προορισμό, διαβαίνοντας αυτήν τη φορά από ένα πέρασμα που λίγοι μάλλον γνώριζαν και που θα μας έβγαζε από πολύ κόπο. Βλέπεις οι αντοχές μας είχαν μειωθεί και το βήμα μας στις πλακόστρωτες ανηφοριές της Άνω Πόλης, είχε ήδη αρχίσει να βαραίνει. Τίποτα τυχαίο βρε κορίτσι μου τελικά, δεν μπορώ να προσπεράσω έτσι απλά το σημερινό όμως, γιατί τη στιγμή που είχαν αρχίσει να πέφτουν τα φτερά που είχαμε βάλει στα πόδια μας αρχικά, εκείνη ακριβώς τη στιγμή κι εντελώς απροσδόκητα, μας οδήγησαν πιο κοντά στον προορισμό μας, λες και γνώριζαν την λαχτάρα μας για εκείνον.
Είναι μήνες τώρα που ονειρευόμουν να δω ξανά αυτήν τη θέα και να γεμίσω της ψυχής μου τα αποθέματα και κοίτα τώρα… Εκείνο το παγκάκι, ακριβώς στο σημείο που ολόκληρη η Θεσσαλονίκη απλώνεται στα πόδια σου, δίνοντάς σου την αίσθηση πως πετάς, είναι σαν να με περίμενε για να αποζημιώσει όλη μου την προσμονή. Και το καλύτερο; Δεν θα απολαύσω το δώρο αυτό μονάχη. Μαζί θα το απολαύσουμε, όπως τόσα πολλά που μοιραστήκαμε σε τόσες λίγες μέρες, κάνοντας τον χρόνο τη μια να τρέχει και την άλλη να έχει σταματήσει. Το ξέρουμε και οι δύο μας, η διαδρομή μέχρι το παγκάκι αυτό σήμερα, δεν ήταν τυχαία. Ήταν γεμάτη από μηνύματα που πρέπει να κρατήσουμε, για όλες εκείνες τις τρικλοποδιές που θα προσπαθεί να μας βάλει η ζωή παρακάτω, γι’ αυτό και νιώθω πως η κουβέντα και η καθοδήγηση από τις δυο γλυκύτατες ηλικιωμένες κυρίες που βρέθηκαν στο διάβα μας, ήταν σημαδιακή.
Δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ούτε και καταστάσεις αξεπέραστες. Υπάρχουν μονάχα μονοπάτια που δεν έτυχε να ανακαλύψουμε μέχρι τώρα. Το μόνο που πρέπει να κρατήσουμε λοιπόν, κάθε φορά που νιώθουμε εγκλωβισμένοι σε ανθρώπους και καταστάσεις που δε μας αξίζουν, είναι το να κάνουμε λίγα μόνο βήματα πίσω αρχικά. Όλα δείχνουν πιο ξεκάθαρα όταν θα διευρύνεις το οπτικό πεδίο γύρω σου κι εκεί που βλέπεις μόνο ένα αδιέξοδο μπροστά σου, ανακαλύπτεις πως υπάρχουν δεξιά και αριστερά αθέατα περάσματα που θα σε οδηγήσουν στον τελικό σου προορισμό. Εκείνον, που ο καθένας μας μέσα του αναζητά και ονειρεύεται και που παλεύει για να φτάσει.
Μαρία Μαραγκού – Χριστίνα Ρογκάκου
Post Views: 2
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω "επαγγελματική" σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
