Υπάρχουν φορές που τα βαριά σου βήματα θα σε φέρουν σ’ ένα σταυροδρόμι

Υπάρχουν φορές που τα βαριά σου βήματα θα σε φέρουν σε ένα σταυροδρόμι. Σταματάς, σηκώνεις το βλέμμα και βλέπεις τρεις δρόμους. Ο πρώτος, είναι ο δρόμος, από τον οποίο ήρθες. Ο δεύτερος, είναι πλατύς και γεμάτος φώτα. Ο τρίτος και ποιο σημαντικός, είναι στενός, γεμάτος κοφτερά βράχια και σκοτεινός.
Τότε παρατηρείς και τις φιγούρες που στέκονται εκεί, δεν είσαι μόνος. Εγώ ρώτησα την πρώτη, «Μπορώ να γυρίσω από εκεί που ήρθα;». Δεν πήρα απάντηση.

Προσπάθησα να την παραμερίσω και να περάσω, μα μάταια. Με σήκωσε με το ένα χέρι και με πέταξε στην μέση από το υγρό σταυροδρόμι.
«Άσε με να κάνω μόνο λίγα βήματα! Ήταν καλά εκεί! Ζεστά, γεμάτα χαρά και φίλους!». Η φιγούρα δεν απάντησε. Προσπάθησα και πάλι, μα μάταια. Με μια κίνηση του χεριού της με πέταξε στην σκληρή πίσσα. Καθώς σηκώθηκα είσαι πως έσκισα τα χέρια και τα πόδια μου.

«Γιατί το κάνεις αυτό; Τι σου έκανα; Πότε σε πλήγωσα, δε σε θυμάμαι!» πίστευα πως δεν θα πάρω απάντηση, μα προς έκπληξη μου άκουσα την βαριά φωνή της. «Δεν μου έκανες τίποτα, ποτέ δε με πλήγωσες, μα και ποτέ δεν μου έδωσες σημασία. Τόσα χρόνια περπατάω πίσω σου και εσύ δεν γύρισες να με κοιτάξεις!».
«Συγγνώμη, μα ποιος είσαι;» Απόρησα.

«Είμαι ο χρόνος, σε ακολούθησα σε χαρές και λύπες. Σε είδα να γελάς και να κλαις, μα είναι ιερό μου καθήκον να μην αφήσω κανέναν να γυρίσει πίσω. Οι επιλογές σου μετράνε, έχουν συνέπειες και πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτές.» Ανέκφραστος όπως πάντα, δεν μου άφηνε περιθώρια να τον αμφισβητήσω.
«Μα όσα είχα, οι στιγμές που έζησα και οι φίλοι που έκανα στον δρόμο αυτόν…» Ήθελα τόσο να ρωτήσω τι απέγιναν, όμως με διέκοψε.

«Σκιές του παρελθόντος! Χαραγμένες αναμνήσεις στο τοίχος του μυαλού σου!»
«Και τώρα;» Ήθελα τόσο πολύ να ξυπνήσω, προσευχόμουν με όλη μου την ψυχή να ζούσα έναν εφιάλτη που θα τελείωνε μόλις άνοιγα τα μάτια.

Με το δάχτυλο του μου έδειξε τα δυο άλλα μονοπάτια. «Έφτασες πάλι σε ένα σταυροδρόμι, μπορείς να κάνεις όπως όλοι, μπορείς να διαλέξεις τον εύκολο και φωτεινό δρόμο. Εκεί, είναι όμορφα και ζεστά. Θα κατηγορήσεις άλλους για ευθύνες δικές σου, θα δείξεις με το δάχτυλο και θα φορτώσεις το φορτίο σου επάνω τους. Μπορεί να μην είναι σωστό, μα είναι εύκολο.» Η όμορφη γυναικεία φιγούρα που φύλαγε αυτόν τον δρόμο μου χαμογέλασε, με πλησίασε και άρχισε να ψιθυρίζει στο αυτί μου. Θεέ μου τι πειρασμός και αυτός. Μου έταζε ευτυχία και πλούτη. Ένα κόσμο εύκολο και μια ζωή γεμάτη χλιδή.

Ο Γεροχρόνος, άρπαξε τον γλυκό πειρασμό και τον πέταξε στον δρόμο του. Έπειτα με μια κίνηση, έδειξε τον άλλο δρόμο. Ήταν εύκολο να παρατηρήσεις, πως τον δρόμο αυτό δεν τον βάδιζαν συχνά και δεν τον είχα περιποιηθεί καθόλου.

«Εκεί, είναι η δεύτερη σου επιλογή. Αυτόν τον δρόμο, ο άνθρωπος δεν τον βαδίζει συχνά…», «Φαίνεται!» τον διέκοψα.
Μετά από ένα παγερό βλέμμα, συνέχισε. «Σε αυτόν τον δρόμο, θα παραδεχτείς τα λάθη σου, θα κουβαλήσεις το φορτίο σου και θα αντιμετωπίσεις με θάρρος τις επιπτώσεις των πράξεων σου.».
Περίμενα να έρθει και η κουκουλοφορεμένη φιγούρα που στεκόταν στον δρόμο να με παρασύρει με τις υποσχέσεις της. Η φιγούρα δεν κουνήθηκε από την θέση της. «Καλά, εσύ δεν θα με παρακαλέσεις να σε διαλέξω;» απόρησα.

«Δεν μπορώ να σου τάξω ότι θα περάσεις καλά, γιατί σε μένα θα πονέσεις, είναι δύσκολος ο δρόμος μου, γιατί θέλει δύναμη καρδιάς. Δεν μπορώ να σου τάξω ότι θα έχεις πολλού φίλους, γιατί θα έχει λίγους και πραγματικούς. Δεν μπορώ να σου τάξω πλούτη, γιατί δεν θα πατήσεις στους σβέρκους άλλων. Τέλος, δε μπορώ να σου τάξω εύκολες σχέσεις, μα θα έχεις πραγματικές και ουσιώδεις.» Είπε με τρεμάμενη φωνή.
«Μα αν θα έχω όσα είπες, γιατί δεν σε διαλέγουν πιο συχνά;» Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα μπορούσα να έχω όσα μου είπε και δεν θα διάλεγα τον δρόμο της.

«Γιατί για να διαλέξεις εμένα πρέπει να είσαι δυνατός. Δεν θα ρίξεις ευθύνες αλλού και θα νιώσεις τον πόνο από τα βράχια που έχουν γεμίσει τον δρόμου μου. Θα πέσεις, θα σκιστείς και θα ματώσεις. Όμως, μην κάνεις λάθος, μόνο εδώ θα ζήσεις πραγματικά, γιατί μόνο εδώ θα αφήσει το διαμάντι που κρύβεις μέσα σου να λάμψει.»

Εγώ, διάλεξα τον δύσκολο δρόμο, ανέλαβα τις ευθύνες μου και συνεχίζω να διαλέγω τον δύσκολο δρόμο στα σταυροδρόμια της ζωής μου. Οι υπόλοιποι, που πήραν τον εύκολο δρόμο, κατηγόρησαν εμένα για λάθη δικά τους, προτίμησαν να με πονέσουν, παρά να πονέσουν οι ίδιοι. Όμως σήμερα, εγώ έχω λίγα και είμαι ευτυχισμένος. Αυτοί έχουν πάρα πολλά και όμως ψάχνουν να γεμίσουν ένα κενό στην καρδιά τους που δεν κατάλαβαν πως δημιουργήθηκε!

Γιώργος Χατζηκυριάκου