Γράμμα προς την πρώτη μου δασκάλα.
Αγαπημένη μου δασκάλα, Σου γράφω αυτές τις γραμμές για να σου πω τις σκέψεις μου τώρα που ανοίγουν και πάλι τα σχολεία. (Και για να δεις πόσο καλά έμαθα να γράφω ένα γράμμα) Όλα είναι και πάλι άγνωστα κυρία, και με φοβίζει λίγο που μπαίνοντας στην καινούρια τάξη, δε θα σε ξανά δω να μας χαμογελάς από την έδρα. Σε είχα συνηθίσει δυο χρόνια τώρα. Ακόμα και τις στιγμές που μου φώναζες δεν τρόμαζα κυρία, γιατί ήξερα ότι με αγαπάς! Δεν μου έλειπε η μαμά μου στο σχολείο κυρία, γιατί τα πρωινά με φρόντιζες εσύ, (δεν θα ξεχάσω την ημέρα που μου έπεσε το τοστ και μου αγόρασες φαγητό) αισθανόμουν ασφάλεια όταν κάτι με τάραζε γιατί με προστάτευες.
Η εμπειρία σου δεν με έκανε μόνο να μάθω, μα και να αναζητήσω περισσότερη γνώση. Είχες τον τρόπο να φυτεύεις στο μικρό μου μυαλουδάκι έναν σπόρο όπου πότιζα ώσπου να βγει το βλαστάρι και έπειτα φρόντιζα, γιατί ήταν το πιο σημαντικό όπλο που είχα στα χέρια μου όπως έλεγες. Αγαπημένη μου δασκάλα, μπορεί ακόμα να είμαι μικρός και να μην μπορώ να καταλάβω το πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξες στη ζωή μου ως εκπαιδευτικός, όμως σίγουρα καταλαβαίνει η καρδούλα μου ότι με αντιμετώπιζες ζεστά σαν μανούλα! Σίγουρα θα αλλάξω πολλές δασκάλες μεγαλώνοντας, όμως καμία δε θα μοιάζει μ’ εσένα. Εσύ με πήρες από το χέρι και με έμαθες να περπατάω στο δρόμο των γραμμάτων, μου έδωσες αρχές και με βοήθησες να λειτουργώ σε ομάδα.
Καμία δεν θα μπορέσει να πάρει τη θέση που έχεις μέσα μου, γιατί εσύ συνέβαλες στη δημιουργία του χαρακτήρα μου, της προσωπικότητάς μου. Γιατί στα μικρά μου μάτια ήσουν τόσο καλή, τόσο δυναμική και τόσο ευαίσθητη όσο έπρεπε! Όσο ακριβώς έπρεπε για να σε θαυμάζω! Είσαι η καλύτερη δασκάλα του κόσμου και θα σε αγαπώ για πάντα! Με άπειρη αγάπη ο μικρός μαθητής σου.
Μαρία Χαρίτου