Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό…
Έτσι αρχίζανε πάντα οι αφηγήσεις της γιαγιάς ή του παππού, τα γραπτά των παραμυθάδων που μας διάβαζαν οι μεγάλοι.
Κι εμείς παιδιά καθόμαστε γύρω τους καθηλωμένοι, να ακούσουμε με προσοχή την ιστορία που ξετυλιγόταν .
Μια ιστορία με καλούς και κακούς, με δράκους, με πριγκίπισσες, με βασίλεια, με δάση .
Όλα κείνα τα μέρη και τα πρόσωπα που φανταζόμαστε δίνοντας εικόνα στις διηγήσεις, μέχρι να ακούσουμε πως «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Αυτή η κλισέ φράση, σύνθημα πως τελείωσε η αφήγηση και επιστρέφουμε στην πραγματικότητά μας για να ζήσουμε καλύτερα.
Ένα «καλύτερα» που τότε περιελάμβανε ξέγνοιαστα παιχνίδια και γέλια.
Έπρεπε να περάσουν χρόνια, όνειρα που μείναν όνειρα, άπιαστοι στόχοι, τζακ ποτ απογοητεύσεων από την επαφή με την κυρίαρχη πανταχόθεν απανθρωπιά για να πέσουμε στην παγίδα του δικού μας «καλύτερα» και του σύγχρονου ζωντανού παραμυθιού.
Ένα κάστρο που συναντιούνται οι επιθυμίες, που οι πόθοι και οι στεναγμοί βρίσκουν εκτόνωση, που η τρέλα κυβερνάει.
Ένα κάστρο χτισμένο σε μια κορυφή με ιδιότητες μαγικές, κει που φιλτράρονται όλα τα αρνητικά, σκέψεις και λέξεις, κι έρχονται στα χείλη στολίδια της γλώσσας και της ψυχής να χαϊδέψουν τ’ αυτιά και να τέρψουν μια άλλη ψυχή.
Οι σκέψεις φτιάχνουν τις λέξεις, κι οι λέξεις τις εικόνες, κι όλες μαζί το παραμύθι που έχεις ανάγκη για να ζήσεις το «καλύτερα».
Και γίνεσαι πάλι μικρός, σου λένε το παραμύθι κι εσύ το ακούς, το ζεις, μπαίνεις μέσα σ’ αυτό, γίνεσαι Σταχτοπούτα ή από τη μία στιγμή στην άλλη πριγκίπισσα.
Που από την πολλή ασημόσκονη δε βλέπεις πως ο πρίγκιπας σου είναι ο ίδιος ο παραμυθάς.
Παραμύθια, για μικρά παιδιά, με σύντομη διάρκεια και προκαθορισμένο τέλος.
Παραμύθια που σερβίρονται από επαγγελματίες παραμυθάδες, εμπόρους των στιγμών και των συναισθημάτων.
Παραμύθια σε πλειστηριασμό, πολλή φαντασία πασπαλισμένη με καμουφλάζ έρωτα.
Παραμύθια με ωραία λόγια, ωραία χρώματα, ξελογιάστρες μουσικές.
Παραμύθια βουτηγμένα σε ανθρώπινα υγρά που σύντομα εξατμίζονται.
Παραμύθια δίχως ευτυχισμένο τέλος, όμως.
Παραμύθια του ονείρου, που ξυπνάς απότομα και μένουν ημιτελή.
Παραμύθια που νικούν τελικά οι κακοί.
Μα όπως έγραφα μικρή, «η ζωή δεν είναι παραμύθι.
Ένα γεια κι ύστερα η λήθη».
Αντί επιλόγου, άλλως επιμυθίου τα λόγια της Ελένης Γιαννατσούλια από το ομώνυμο τραγούδι:
Μια μαχαιριά στην καρδιά
Φονικό μες τη νύχτα
Η αγάπη που είχα
Λόγια μαγικά
Και μετά
Με φαρμάκι το βέλος
Άδικο τέλος
Παραμύθια μου ‘πες και τα πίστεψα
Για να ζήσω τ’ όνειρό μου
Σ’ αγαπούσα μα δεν αγαπήθηκα
Είναι το παράπονό μου
Παραμύθια μου ‘πες και τα πίστεψα
Παραμύθια ένα κι ένα
Ύστερα τα είδα και λυπήθηκα
Σ’ ένα δρόμο πεταμένα
Ύστερα τα είδα και λυπήθηκα
Σ’ ένα δρόμο πεταμένα
Είσαι στο γκρεμό
Στο κενό
Σου γυρνάνε τις πλάτες,
οι μεγάλες αγάπες
Κι όταν θα με δεις
να μην πεις
πως μπορείς να με σώσεις,
θα με σκοτώσεις
Παραμύθια μου ‘πες και τα πίστεψα
Για να ζήσω τ’ όνειρό μου
Σ’ αγαπούσα μα δεν αγαπήθηκα
Είναι το παράπονό μου
Παραμύθια μου ‘πες και τα πίστεψα
Παραμύθια ένα κι ένα
Ύστερα τα είδα και λυπήθηκα
Σ’ ένα δρόμο πεταμένα
Ύστερα τα είδα και λυπήθηκα
Σ’ ένα δρόμο πεταμένα
Ύστερα τα είδα και λυπήθηκα
Σ’ ένα δρόμο πεταμένα
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
