Οι πρίγκιπες κατοικούν στο βασίλειο του φόβου
Ένας πρίγκιπας τα είχε όλα αλλά δεν είχε τίποτα.
Τον έλουζε το φως αλλά κατοικούσε στο σκοτάδι.
Ζούσε την ημέρα και τη νύχτα πέθαινε.
Ανάσαινε βαθιά αλλά αναστέναζε.
Μέσα σε τόση πολυκοσμία ένιωθε πάντα έρημος.
Όλος ο κόσμος μιαν απέραντη θάλασσα κι εκείνος να πνίγεται στη σταγόνα του.
Κάθε του λέξη διαταγή όμως ανυπάκουη η ματιά και η καρδιά του.
Τα πάντα – έλεγε – πως γνώριζε αλλά η άγνοια κυρίευε τον φόβο του στο βάθος.
Ζωντάνευε ομιλίες αλλά πέθαινε μέσα του από σιωπή.
Ενδόμυχα, έτρεπε εαυτόν σε άτακτη φυγή κάθε που προσέγγιζε αμοιβαιότητα και υποχωρούσε όποτε έπρεπε να παραμείνει αμετακίνητος σε όσα – μέχρι τελευταίας ρανίδος – πρέσβευε.
Τί να φταίει, ψάχνει και ζητάει, μα πουθενά δεν βρήκε κι ας ρωτάει.
Ποιός θα του πει πως δεν είναι έξω αυτό που γυρεύει, μα μέσα του, μήπως και βρει την γαλήνη;
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
