Πάντα περισσεύαμε
Ας μιλήσουμε λοιπόν για την αγάπη που χάσαμε. Εκείνη που αφήσαμε να μας γλιστρήσει μέσα από τα χέρια.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον έρωτα που εμποδίσαμε να υπάρξει. Για τα όνειρα που καταδικάσαμε. Για τις στιγμές εκείνες που ποτέ δεν ζήσαμε και για εκείνες τις άλλες που τοποθετήσαμε στη θέση των αληθινών.
Ας μιλήσουμε για τα λόγια που δεν αφήσαμε ελεύθερα να βγουν από το στόμα και για εκείνα που βγήκαν μασκαρεμένα και μακιγιαρισμένα αληθινά.
Για εκείνες τις βόλτες; Για εκείνες λέω που κάναμε ως την άκρη του ονείρου, θες να μιλήσουμε;
Ας μιλήσουμε για όλα αυτά που χάσαμε στην προσπάθεια να κερδίσουμε μιαν άλλη ζωή, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας.
Μα για ποια ζωή να μιλήσουμε; Για ποια απόκοσμη κραυγή απελπισμένη; Για τη δική μου; Τη δική σου; Ή εκείνη των κορμιών των στερημένων απ’του πόθου τα αγγίγματα; Ενός πόθου που πνίγηκε σε έναν κρυφό λυγμό, ένα βράδυ καθώς κοιτούσαμε τ’ αστέρια. Όχι μαζί, μα χωριστά, αφού ποτέ δεν φτάσαμε ο ένας για τον άλλο. Μα η αλήθεια είναι πως πάντα περισσεύαμε. Γι’αυτό και δεν χωρέσαμε ο ένας στου άλλου τ’όνειρο.
Εύα Κοτσίκου
Ευα μου οτι γραφεις αγγιζει την ψυχη μου….εισαι υπεροχη!!!!