Εγώ, ο από πάντα «κύριος»!
Το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι;
Εκείνη που επέλεξα να διανύσω δίπλα της το υπόλοιπο της ζωής μου, δεν σε θέλει γύρω μου. Έτσι αναγκαστικά σου δείχνω την έξοδο.
Όχι πως είχες βρει την είσοδο δηλαδή, τη γυρόφερνες, μα δεν σου άνοιξα ποτέ την πόρτα.
Άφηνα μια μικρή χαραμάδα κάθε φορά, τόση, όση, για να σε κρατάω σε εγρήγορση.
Να μην εγκαταλείψεις την προσπάθεια, να είσαι πάντα εκεί όταν αποφασίσω να σε καλέσω. Όταν εγώ αποφασίσω ότι σε χρειάζομαι.
Το καταλαβαίνεις έτσι δεν είναι;
Δεν μου ‘ χε συμβεί ξανά κάτι τέτοιο.
Δεν είχα συναντήσει άλλον άνθρωπο σαν εσένα που να ρισκάρει, να τολμά, να ανατρέπει την ζωή του για μένα.
Το είχα ανάγκη αυτό. Είχα ανάγκη να με τραβήξεις από το σκοτάδι μου. Είχα ανάγκη να αλλάξω ζωή. Είχα ανάγκη να με θεοποιεί κάποια σαν εσένα.
Γιατί εσύ είχες κάτι ξεχωριστό!
Ήξερες να παλεύεις, να διεκδικείς την ζωή. Και όταν σταμάτησες να το κάνεις για σένα και έγινα η προτεραιότητα σου, ένιωσα Θεός.
Το καταλαβαίνεις έτσι δεν είναι;
Έπρεπε να σε χρησιμοποιήσω, έπρεπε να γίνεις το όχημα μου για μια διαφορετική ζωή. Εσένα, κατά ένα περίεργο τρόπο, σου ανοίγονταν δρόμοι. Έπρεπε να πάρω από την λάμψη σου για να επιβιώσω. Ήταν καθαρά θέμα επιβίωσης.
Έτσι άφηνα μια μικρή χαραμάδα κάθε φορά. Όση απαιτούνταν για να μείνω η προτεραιότητα σου. Δεν είχα χρόνο να σκεφτώ πως ένιωθες. Δεν με ένοιαζε στ΄ αλήθεια. Σ’ έβλεπα μόνο σαν το όχημα μου.
Και για να είμαι ειλικρινής, ποια είσαι εσύ που ήθελες μια θέση στη ζωή μου;
«…Εγώ δεν πιάνομαι, δεν αιχμαλωτίζομαι, δεν έχει βρεθεί η γυναίκα που θα με βάλει σε καλούπι». Δεν στο ‘χα πει;
Το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι;
Ο χρόνος σου τέλειωσε!
Αφού και εσύ η ίδια δεν υπολόγισες σωστά. Δεν τα καταφέρνεις πάντα τελικά.
Απέτυχες να μου χαρίσεις αυτά που προσδοκούσα.
Έτσι σου δείχνω την έξοδο.
Δεν ντρέπομαι να παραδεχθώ πως σε χρησιμοποίησα. Άλλωστε στο έδειξα με χίλιους δύο τρόπους. Εσύ δεν το είδες.
Έπρεπε να γράψω τίτλους τέλους λοιπόν, γιατί δεν είχα κάτι άλλο να πάρω από εσένα.
Καθώς όμως ήμουν «κύριος» από πάντα, δεν ανέλαβα ποτέ την ευθύνη. Πως θα είχα άλλοθι άλλωστε.
Έτσι προτίμησα να πω:
«…Ζω με κάποια που δεν σε θέλει γύρω μου».
Άλλωστε ήξερες πως έτσι μ’ έχουν μάθει, να ανακυκλώνω τους ανθρώπους στη ζωή μου, ανάλογα με το τι έχουν να μου προσφέρουν.
Απλά και αναίμακτα!
Για αυτό σταμάτα να ενοχλείς την «ηρεμία» μου. Είπαμε, δεν κερδίζεις πάντα, άρα απέτυχες να μου προσφέρεις αυτό που ήθελα.
Το καταλαβαίνεις έτσι δεν είναι;
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
