Ό,τι πήραμε, ό,τι δώσαμε, ό,τι νιώσαμε, μόνο λόγια…
– Που θα με πας;
– Θα σε πάω στα αστέρια!
Χαμογελώ και προχωρώ. Όλα ξεχάστηκαν.
Τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά πιο καθαρά, βλέπω ότι δε συγκρίνονται τα λόγια με τις πράξεις. Μίλια μακριά έμειναν.
Φθηνές οι λέξεις για να κλείσουν μέσα τους το τέλος που ήρθε με ορμή να ξεσκίσει ό,τι είχε απομείνει.
Τα πήρε μαζί της η μπόρα που ξέσπασε τόσο ξαφνικά, όπως όταν άρχισε. Σαν καρυδότσουφλα διαλύθηκαν τα συναισθήματα και το νερό που έτρεξε ορμητικό τα παρέσυρε.
Το κλάμα έμεινε βουβό μη βρίσκοντας τρόπο διαφυγής.
Όλα μάταια. Ό,τι πήραμε, ό,τι δώσαμε, ό,τι νιώσαμε, μόνο λόγια.
Ανάμεσα στα τόσα που έμειναν πίσω, μόνο η απόσταση είναι πλέον δεδομένη.
Πόλεμος χωρίς νικητές και ηττημένους. Δίχως ελπίδα για το αύριο που καρτερεί να του χτυπήσει ξανά την πόρτα.
Οι σκέψεις και οι αναμνήσεις μπερδεμένες στο πριν και στο μετά. Παλεύουν να κρατηθούν από φόβο μην τις εξαφανίσει η λησμονιά που θα φέρει ο χρόνος.
Ασπρόμαυρα σενάρια ξεπηδούν χωρίς να αφήνουν περιθώρια στα χρώματα να εισχωρήσουν μέσα να δώσουν φως στον πόνο.
Γκρίζος και βουβός θα μείνει ο ουρανός, καρτερώντας ένα καινούριο ουράνιο τόξο που θα τον οδηγήσει σε καινούριους κόσμους.
Ο θυμός έγινε απογοήτευση και το χαμόγελο δάκρυ.
Ό,τι γίνεται θα έχει το λόγο του που γίνεται, σκέφτομαι. Ακόμη και ο πόνος που τώρα φαίνεται δυσβάστακτος, θα ξεθωριάσει. Θα τον εξαφανίσει η ζωή καθώς θα γυρίζει τις σελίδες και ο χρόνος θα επουλώνει τις πληγές.
Και πάλι μπροστά θα ανοίγεται νέος δρόμος και θα οδηγεί τα βήματα που σέρνονται και λαχταρούν να τρέξουν πάλι σε μια αγκαλιά έτοιμη να τα υποδεχτεί. Που το μυαλό θα αρχίσει να ξεχνάει και που ο έρωτας θα γεμίσει την ζωή και πάλι σηκώνοντας την από τα πατώματα που σύρθηκε για να σωθεί.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
