Σε ρώτησα πού πήγε όλη η αγάπη που μου είχες. Και η απάντηση που έλαβα από τα χείλη σου που τόσο λάτρευα, ήταν πως σκορπίστηκε! Πως πέταξε ξαφνικά. Πως σου έφυγε. Και κάθισα να σε κοιτώ στα μάτια να δω μήπως μου κάνεις κάποιο αστείο. Μέχρι χθες ήμασταν ένα. Αυτό πίστευα, γιατί δε δέχομαι πως σου πέρασα έτσι ξαφνικά. Σίγουρα ήταν κάτι που το σκεφτόσουν καιρό. Εσύ ακούνητος και αμίλητος, έψαχνες τρόπο να το σκάσεις από μένα το γρηγορότερο. Έκανες να φύγεις, μα απαίτησα να μάθω το λόγο.
Δε γίνεται να άδειασες απότομα. Η αγάπη δε φεύγει μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες. Δεν είναι νερό να εξατμίζεται. Συναίσθημα είναι και το πιο μεγάλο. Μα όσο και να περίμενα να μάθω την αιτία, έμεινα να σε κοιτώ όσο έφευγες με ένα νεύμα του κεφαλιού σου. Έτσι απλά. Δίχως τύψεις. Δίχως καν να με αποχαιρετήσεις. Δε μου άφησες κανένα περιθώριο. Έδειχνες πως η απόφαση σου ήταν αμετάκλητη.
Άντε τώρα εγώ, να μαζέψω τα σπασμένα μου κομμάτια. Να μην ξέρω γιατί έφτασα ως εδώ. Μια απάντηση να λάβω. Να μάθω το γιατί. Γιατί ξαφνικά, άλλαξε όλη μου η ζωή. Πώς πετάει η αγάπη; Πώς ξεαγαπάει κανείς ξαφνικά; Πώς;
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
Μια σκέψη για “Σκορπίζεται η αγάπη;”
Ποσα κοινα Ευη…🤗😪😶