Γκρεμίστηκε όλη η ζωή σου.Το ξέρω. Σε νιώθω. Θαρρείς πως είναι εύκολο για ενα κορμί να ξαπλώνει πια στη πλευρά που κάποτε κοιμόταν η αγάπη του; Νομίζεις οτι θα σε κορόιδεψω που πια τα πρωινά ξυπνάς και ντύνεσαι όπως-οπως για να φύγεις βιαστικά γιατί δεν αντέχεις να φτιαχνεις πια ούτε καφέ στην κουζίνα που κάποτε καθοσασταν μαζί.
Σταμάτα. Ξερω οτι ακόμα εκείνη την κούπα,την ψευτο επλυνες,άφησες επίτηδες λίγο, κάτι να θυμίζει απο εκείνη την τελευταία μέρα. Σκηνή που συνέχεια γυρνάει στο μυαλό σου.Δεν μπορείς να το διαχείριστεις.Μα πως άλλωστε. Πολλά τα χρόνια. Κοινές μνήμες.. Μνήμες.. Σκέφτεσαι τα βραδιά αν έχει μνήμες; Αν οι μνήμες αυτές είναι αρκετά μεγάλες ώστε να σπάσουν τον τοίχο του χωρισμού.. Έχει γεμίσει το τράπεζακι του σαλονιού απο συσκευασίες έτοιμου φαγητού. Δεν έχεις πλέον όρεξη. Κούτσουρο.. Σαν κούτσουρο έτσι βλέπεις πια τον εαυτό σου… Αγάπη ή ανασφάλεια τελικά ηταν αυτό που σε έκανε να ανέχεσαι τη συμπεριφορά που δεν άξιζε σε αυτό που κάποτε σας έφερε και κράτησε μαζί. Μπερδεύεται η σκέψη. Θυμώνεις.Θολώνει η ματιά. Σε καίνε πια τα δάκρυα. Μισείς. Μισείς εσένα που πιστεύεις πως δεν έκανες τα πάντα για να σώσεις. Μα μόνο εσύ όμως;
Σε νιώθω. Σε καταλαβαίνω. Στις παραπάνω γραμμές η απεικόνιση του εαυτού σου δεν σε ικανοποιεί.Λογικό. Πες μου γιατί μόνο εσύ; Γιατί δικάζεις εσένα και μόνο; Και τελικά γιατί πρέπει κάποιος να δικαστεί και να καταδικάστει. Ξέρω πως είναι. Άδειο σπίτι. Κρύο κρεββάτι. Άγευστο φαγητό. Πικρός καφές… Μα όλα δεν ήρθαν για να είναι και οι άνθρωποι δεν θέλουν να μπορούν. Δεξου το.Αν όχι σήμερα. Ίσως ούτε αύριο. Κάποια στιγμή θα γίνει..Μα πες μου.Τι πονάει τελικά πιό πολύ; Η φυσική απουσία; Η εικονική ευτυχία που πεισματικά προσπαθούσατε να τη χρωματισετε με χαμόγελα; Πονάς ναι..Πονάει ο άλλος όμως; Για σκέψου το και έτσι. Οτι παλεύτηκε και τελικά με μια σημαία σημανατε τη λήξη.
Δεν ήταν για εσάς. Και ας έγινε η διαπίστωση χρόνια μετά. Μη σε ξενίζει αυτό. Από άγνωστοι ξεκινήσατε και έτσι καταληξατε και στο ίδιο σπίτι κιόλας. Δεν ξέρω αν κανεις σωστά ή λάθος. Δεν ξέρω αν ο χρόνος “ανάρρωσης” και “αποκατάστασης” λειτουργεί σε εσένα πιο αργά. Ξέρω όμως πως αφού τίποτα δεν κρατάει, έτσι και αυτό θα φύγει..Θα το διώξεις… Ίσως όχι σήμερα, ίσως όχι και αύριο. Όμως θα γίνει.Πίστεψε με.Μόνο κοίτα να αρχίσεις να λειτουργείς ξανά, αρκετά έβαλες τη ζωή σου σε παύση.
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
