Αγάπη και κτητικότητα δε βαδίζουν μαζί
Ανάσα της ανάσας μου.
Εσύ!
Μόνο εσύ!
Σ’ ένα σύμπαν δίχως τέλος.
Ακόμη και να μου έταζαν τον ουρανό με τα άστρα πάλι μαζί σου θα ήμουνα.
Αδυνατώ να φανταστώ ένα αύριο χωρίς εσένα. Δεν είναι μόνο γιατί κουμπώσαμε ιδανικά ο ένας με τον άλλον, αλλά το βασικό που όλοι πρέπει να το ξέρουν, είναι πως γνωρίζαμε εξ’ αρχής ότι κανείς δεν ανήκει σε κανέναν.
“Είναι δικός μου”, ακούω που λένε κάποιες άλλες.
“Κάνατε κάποιο συμβόλαιο;”
Θέλω να τις ρωτήσω. Μα σωπαίνω. Δε μου πέφτει λόγος εξάλλου.
Εμείς οι δύο λειτουργούμε αλλιώς.
Αλίμονο αν σε θεωρούσα κτήμα μου. Αν σου έλεγχα τις κινήσεις σου. Ή το αντίστροφο εσύ. Να γελάς θέλω μόνο. Να σε βλέπω και να είμαι ευτυχισμένη.
Ποιος μπορεί να θεωρήσει ότι κάποιος του ανήκει; Δεν είναι αντικείμενο ο έρωτας. Είναι συναίσθημα. Το μεγαλύτερο όλων. Όρια και κανόνες δεν μπαίνουν. Αν μπεις στη σκέψη ότι κάτι δεν πάει καλά, σημαίνει πως δεν είσαι με το κατάλληλο ταίρι απλά. Και μην προσπαθήσεις να τον αλλάξεις ή να τον βάλεις σε καλούπια. Το μόνο που θα κερδίσεις είναι μια παράταση του τέλους σας. Η αγάπη είναι ελευθερία. Η κάθε ανασφάλεια ή καχυποψία πρέπει να φεύγει μακριά της. Αλλιώς δε θα αργήσει η ζήλια να τρυπώσει και να σας φέρει τα πάνω κάτω.
Αλλά δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεται κανείς τον όρο “δεσμό”.
Δεσμεύομαι σε σένα να σ’ αγαπώ. Κι’ αυτό αρκεί. Γιατί κάποιος που αγαπά αληθινά αν βρει συμβατό δότη αγάπης δε χρειάζεται ορολογίες και κανόνες. Και μόνο η λέξη “αγάπη” φτάνει να γεμίσει ένα λεξικό.
Μα δυστυχώς κάποιοι ντύνουν τη λέξη “κτητικότητα” με όμορφα “υφάσματα”. Και μετά αναρωτιούνται γιατί δεν στεριώνουν σχέση. Ακριβώς!
Μια σχέση αναζητούσαν να κάνουν και οι άλλοι. Αν ήθελαν κόμπο στο λαιμό τους, ήξεραν να τον δέσουν και μόνοι τους. Και θα είχαν ηρεμία από τις ατέλειωτες παρατηρήσεις που δεχόταν καθημερινά.
Η διάφορα η δική μας είναι, πως ναι σε θεωρώ άνθρωπο μου. Πιστεύω πως είσαι το μέλλον μου. Μα δε σου έκοψα τα φτερά σου. Δε χώθηκα σφήνα στην καθημερινότητα σου. Σεβάστηκα το παρελθόν σου. Όσο γνωρίζω φυσικά. Όσο ήθελες από μόνος σου να μου πεις.
Και ναι χαμογέλασα σήμερα!
Σου απαντώ πριν προλάβεις να με ρωτήσεις εσύ το απόγευμα που θα επιστρέψεις.
Γιατί αυτό σε ενδιαφέρει μόνο. Το χαμόγελο μου. Να είμαι χαρούμενη.
“Έρωτας” μου λες, “είναι αυτό που νιώθω κάθε στιγμή μαζί σου. Είτε είμαι δίπλα σου, είτε όχι”.
Μα ξέρεις πως θα είμαι δίπλα σου συνέχεια. Απλά δεν μου ζητάς επιβεβαίωση γιατί μ’ εμπιστεύεσαι!!
Χωρίς εμπιστοσύνη δε χτίζεται καμία σχέση. Απολύτως καμία.
Και’ γω μαζί σου ήθελα αυτό. Το απόλυτο “ένα” με δύο όμως. Μαθηματικά δε γίνεται. Στην αγάπη όμως όλα συμβαίνουν.
Αρκεί να τη νιώσεις.
Κι’ εγώ μαζί σου τη νιώθω. Τη βλέπω. Την αγγίζω. Την ακούω.
Εσύ! Εγώ! Ένα!
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
