Καλά τα ταξίδια αλλά σαν τις επιστροφές δεν έχει
Ύστερα από κάθε μου επιστροφή, από κάποιο ταξίδι συνηθίζω να μονολογώ το εξής: “Καλά τα ταξίδια αλλά σαν τις επιστροφές δεν έχει”.
Είναι πια μότο μου. Το είχα γράψει κάποτε σε ένα κείμενο και από τότε μου έμεινε. Και το πιστεύω! Σαν το σπίτι σου τίποτα. Όσο και να τριγυρνάς τα καλοκαίρια σε χρυσαφένιες αμμουδιές και νησιώτικα σοκάκια, όσο και να λατρεύεις τις χειμερινές διακοπές σε βουνά και εξοχές, ο αναστεναγμός που βγάζεις όταν -επιτέλους- φτάνεις σπίτι, μαρτυρά ότι νιώθεις την ανάγκη να ανήκεις κάπου. Την ανάγκη να νιώσεις άνετα και οικία χαλαρώνοντας στον παλιό σου καναπέ, τρώγοντας στο τραπέζι σου ή πίνοντας καφέ από την χιλιοχρησιμοποιημένη σου κούπα.
“Καλά τα ταξίδια αλλά σαν τις επιστροφές δεν έχει”. Πάντα μου άρεσε το παιχνίδι με τις λέξεις. Να κρύβω ανάμεσά τους νοήματα, να μασκαρεύω απόψεις, να καταχωνιάζω μέσα τους πεποιθήσεις και να αφήνω τους ανθρώπους να υποθέσουν ή να μαντέψουν τα μηνύματα που θέλω να περάσω.
Το να σερβίρεις έτοιμη τροφή είναι εύκολο και γρήγορο. Το να μαγειρέψεις όμως ένα γεύμα βάζοντας όση μαεστρία διαθέτεις, μπαχαρικά και να κάνεις τα πιο φοβερά σου κόλπα, το να προσέχεις να είσαι ακριβής στην δοσολογία κάνει αυτή την τροφή νόστιμη…
“Καλά τα ταξίδια αλλά σαν τις επιστροφές δεν έχει”. Και όχι, δεν εννοώ μόνο τις επιστροφές στο σπίτι μας αλλά και στον εαυτό μας. Μπορεί να τον χάσουμε για λίγο. Να θελήσουμε να κάνουμε πρωτόγνωρα ταξίδια, να πειραματισμούμε και αυτοί οι πειραματισμοί να μην μας βγουν σε καλό.
Μπορεί κάπου στην πορεία να μας χάσουμε, να χαθούμε μέσα στη θλίψη, σε εξαρτήσεις ή εμμονές. Ίσως κοιταχτούμε κάποιες φορές στον καθρέφτη και αναρωτηθούμε ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που βλέπουμε. Όλα είναι πιθανά. Αυτό που οφείλουμε όμως είναι πάντα να επιστρέφουμε. Όσο βαθιά και αν βουλιάξουμε στα σκοτάδια, να διατηρούμε στο βάθος μια μικρή κουκκίδα φωτός ώστε να την ακολουθήσουμε σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης. Μια βαλβίδα ασφαλείας που θα μας αποσυμπιέσει όταν οι καταστάσεις γίνουν επικίνδυνα ασφυκτικές.
Και τότε βήμα – βήμα θα ξεκινήσουμε για τη μεγάλη επιστροφή. Αυτή προς τον εαυτό μας που είχαμε χάσει. Γιατί “καλά τα ταξίδια αλλά σαν τις επιστροφές δεν έχει”. Και ποια είναι πιο σημαντική επιστροφή από αυτήν προς τον εαυτό μας.
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
