Ο αιώνιος ύπνος των μυστικών
Κοιμούνται άραγε οι επιθυμίες; Νομίζω πως ναι. Σ’ έναν ύπνο βαθύ -σχεδόν σε λήθαργο – οι πιο βαθιές επιθυμίες μετατρέπονται σε μυστικά, κρυμμένα σε αζήτητες κρύπτες της ψυχής. Σ’ ένα τέτοιο όνειρο βρέθηκα να σου μιλώ.
Στις άκρες των ματιών σου κρεμάστηκε η καρδιά μου.
Λαχτάρας προσμονή οι ώρες των συναπαντημάτων. Οι χτύποι να γρηγορεύουν, οι σκέψεις να γίνονται αχόρταγες, τα χέρια ν ’αδημονούν ν’αγγίξουν, να μάθουν, να κρατήσουν έστω και φευγαλέα το άπιαστο της στιγμής και της αλήθειας.
Στις άκρες των χειλιών σου κρεμάστηκε η ζωή μου.
Να προσπαθώ να μαντέψω τα μυστικά σου, μέσα σε βουβές σιωπές, σε κοφτές ανάσες, σε απρόσκοπτες ματιές που μάταια προσπαθώ να παγιδεύσω, να φυλακίσω, να κατακτήσω.
Το μετέωρο του πάθους, το αστάθμητο του πόθου, το ανίερο της παράδοσης που επιζητεί το άφθαρτο της σάρκας, το ανεκτίμητο του ευτελούς, το απόσταγμα της σωρείας των συναισθημάτων, όλα τους πλεγμένα, στροβιλίζονται στη δίνη του αιτιατού.
Η λογική σου με σέρνει σε παραλήρημα, το δικό σου το φως με οδηγεί σε σκοτάδι βαθύ, η γνώση σου με βυθίζει σε πλήρη άγνοια, το οξυγόνο σου με γεμίζει με ασφυξίας σκιρτήματα …
Η αντοχή φλερτάρει επικίνδυνα με την ανοχή, παραπατάει μεθυσμένα η θύμηση αγκαλιά με τη λήθη, επίδειξη δύναμης μέσα στο στενό ενός μυαλού κυριευμένο απόλυτα από εσένα. Δοσμένο, παραδομένο και αδίστακτα αφημένο στην τύχη του .
Στις άκρες των λόγων μου να κρεμαστεί η επιθυμία σου για μένα.
Ζωή Παπατζίκου