Ξέρεις τι είναι εκεί που σου δείχνω; Εγώ!
Δε ρίχνω το φταίξιμο σε κανέναν.
Μια τάση φυγής με κυνηγάει σαν μπει το φθινόπωρο.
Εγώ όλους καλούς τους βλέπω, ό,τι και να κάνουν, πάντα τους δικαιολογώ.
Δε φεύγω για αυτούς.
Για μένα φεύγω.
Αισθάνομαι ότι αν καθίσω το οξυγόνο μου θα στερέψει.
Άνθρωποι σκέφτομαι είναι. Έχουν αδυναμίες. Μπαίνει ο έξω από’ δω μέσα τους και τους κυριεύει. Τους κάνει ό,τι θέλει.
Αλλά και πάλι εγώ τους αγαπώ !
Δε με διώχνουν εκείνοι.
Αυτή η μελαγχολία με διώχνει που εισχωρεί μέσα μου χωρίς να την προσκαλέσω. Εκείνη με αναστατώνει. Έρχεται και ταράζει τη στρωμένη με μονοτονία ζωή μου.
Μόλις συνηθίζω κάπου μου χτυπάει την πόρτα.
Ο ήλιος που κρύβεται, με τις πρώτες ψιχάλες του φθινοπώρου, είναι σαν να κάνει κόμμα μόνο και μόνο για να μου σπάσει τα νεύρα. Ξέρει ότι αγαπώ το φως του και με πείσμα μου το κρύβει δίνοντας τα σκήπτρα της λάμψης του στη μουντάδα μιας άλλης εποχής.
Όχι ρε φίλε, δε θα κάνεις εσύ πάντα ό,τι θες.
Δεν μπορείς κάθε φορά να μου αλλάξεις συνήθειες που αγαπώ γιατί γουστάρεις να φεύγεις.
Τις εποχές μου εγώ θέλω να τις φτιάξω.
Θέλω να τις χρωματίσω και να τις σβήνω αν μου κάνει κέφι χωρίς να παίρνω την άδεια σου.
Δε χαρίζομαι άλλο σε κανέναν.
Κι αν δεν κατάλαβες τίποτα από όσα είπα, κοίτα πέρα, εκεί που βγαίνει το φως, εκεί ψάξε με αν θες να με βρεις.
Ξέρεις τι είναι εκεί που σου δείχνω;
Εγώ.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
