Χορεύουμε;
«Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα τανγκό…»
Το λέει χρόνια τώρα η Χαρούλα και στο άκουσμα της υπέροχης αυτής φωνής και μελωδίας, φανταζόμαστε αυτόματα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα, να φλερτάρουν με το πάθος.
Αφού το λέει χρόνια λοιπόν, εγώ γιατί να αμφιβάλω;
Έτσι κάπως μας φαντάστηκα στο άκουσμα του την πρώτη φορά. Εσένα να θυσιάζεσαι μέσα στο μαύρο κοστούμι σου και εμένα να παίρνω ύφος ντίβας εποχής, κάθε φορά που το πόδι μου θα ξεπροβάλει από το σκίσιμο του κόκκινου φορέματος μου.
Να προσπαθώ μέσα από τα έντονα βλέμματα, να σου μεταφέρω το δικό μου πάθος, να μην χαμηλώνω τα μάτια, να αισθάνομαι την ανάσα σου. Και μετά να στροβιλίζομαι σε κάθε γύρισμα της μουσικής, ψάχνοντας σε, σε κάθε στροφή όταν θα επιστρέφω με δύναμη στα χέρια σου.
Η σκέψη αυτόματα να κάνει αναδρομή σε όλους εκείνους τους διάσημους που εξέφραζαν τον έρωτα τους μέσα από ένα τανγκό στις ταινίες που είχα δει μέχρι σήμερα.
Και μετά, απότομη προσγείωση…
Δεν είμαστε οι πρωταγωνιστές κάποιας ταινίας, ούτε σου αρέσουν τα μαύρα κοστούμια. Εγώ πάλι δεν έχω το κόκκινο φόρεμα με το σκίσιμο μέχρι το μηρό. Ένα «καθημερινό» ζευγάρι είμαστε. Απ’ αυτά που τρέχουν κάθε πρωί να προλάβουν. Που αγχώνονται αν θα τους φτάσουν τα λεφτά μέχρι το τέλος του μήνα, που αγωνιούν αν ο μικρός θα τα καταφέρει με τις εξετάσεις του, που τρελαίνονται στην ιδέα ότι μπορεί να περάσει σε κάποια επαρχιακή πόλη. Βλέπεις, ακολουθεί η μικρή αμέσως μετά.
«Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα τανγκό
κι ένα άγγιγμα σου κάτω από το τραπέζι
Αδιάφορα τριγύρω μου να κοιτώ
Στο γυμνό λαιμό μου το χέρι σου να παίζει…»
Σημείο μηδέν! Εκεί που συνειδητοποιείς πως φταις που χάθηκε η μαγεία, που αναρωτιέσαι που πήγαν όλα αυτά που σχεδίαζες και πως δεν ωφελεί να κλαις κάθε φορά που βλέπεις αυτές τις ταινίες, με τους ανθρώπους να εκδηλώνουν το πάθος τους. Ούτε να ζηλεύεις τα κόκκινα φορέματα που φορούν οι πρωταγωνίστριες.
Πως θα ήταν άραγε η Βίκυ Παπαδοπούλου στο τανγκό των Χριστουγέννων, αν ζούσε τη ζωή σου; Αν έπρεπε να τρέχει ολημερίς και να αγωνιά κάθε λεπτό;
Ένα είναι το σίγουρο, πως εσύ, κάτι έχασες στο δρόμο!
Έχασες την δροσιά και την αθωότητα που σε κράταγε ζωντανή στα δύσκολα, που άφησες να σε ρουφήξουν τα ζόρια, που προτίμησες να μην αγοράσεις εκείνο το φόρεμα μαζί με αυτά τα υπέροχα παπούτσια και να γραφτείς σε μια σχολή χορού για να ενσαρκώσεις το όνειρο σου. Πώς να το κάνεις άλλωστε αφού είχες να επιλέξεις αν θα πληρώσεις το ενοίκιο ή τα παπούτσια;
Δικαιολογίες!
Ένα φόρεμα και ένα ζευγάρι παπούτσια, στοιχίζουν λιγότερο, μα έχουν περισσότερη αξία αφού οι μέρες σου θα αποκτήσουν νόημα. Και αν εσύ επέλεξες να αγνοήσεις το όνειρο, μπορούν από μόνα τους να σου ανοίξουν ένα παράθυρο. Γιατί την πόρτα της σχολής χορού, εσύ θα την ανοίξεις!
Έτρεξες να χωθείς στο καναπέ μέχρι να γίνει το φαγητό και άρχισες να ψάχνεις στο ίντερνετ για σχολές χορού κοντά σου. Αύριο, θα περάσεις και από κείνο το μαγαζί στο κέντρο της πόλης για να ρωτήσεις αν κάνουν ευκολίες πληρωμής. Σημασία έχει πως το αποφάσισες.
Σημασία έχει πως αποφάσισες να το πάρεις από την αρχή, να κάνεις κάτι για σένα, να μην αφήσεις τον καιρό να κυλήσει χωρίς νόημα…
Η πόρτα άνοιξε, ο μικρός επέστρεψε από το φροντιστήριο, χωρίς να μπορεί να πιστέψει αυτό που αντίκριζε. Εσένα στην κουζίνα, με τεντωμένα τα χέρια και στην θέση του καβαλιέρου, η ξύλινη κουτάλα μαγειρικής!
«…Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια ζημιά
που θα κάνει άνω κάτω την λογική σου
θέλει τρέλα η ζωή μας και νοστιμιά
άμα θες να βρεις τις πύλες του παραδείσου…»
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
