Κάποτε τα χρώματα ξεθωριάζουν
Από παιδί ένοιωθα πως οι μέρες είχαν χρώμα,
κάποιο συγκεκριμένο χρώμα η καθεμιά.
Η Δευτέρα ήταν γαλάζια.
Η Τρίτη κίτρινη.
Η Τετάρτη πράσινη.
Η Πέμπτη μπλε.
Η Παρασκευή πορτοκαλί.
Το Σάββατο κόκκινο.
Και η Κυριακή λευκή.
Μη με ρωτήσετε γιατί.
Ποτέ δεν κατάλαβα…
Ίσως γιατί έπρεπε να διαφέρουν.
Ίσως απλά για να φαντάζουν πιο όμορφες.
Ένα ουράνιο τόξο η ζωή…
Ένα ακούραστο, όσο και άσκοπο κυνήγι κάποιου κρυμμένου θησαυρού.
Μα κάποτε τα χρώματα ξεθωριάζουν…
Κάποτε τα μάτια θολώνουν…
Κουράζονται να ψάχνουν να βρουν αυτό,
που παίζει ανελέητα κρυφτό με την ψυχή και τις αντοχές σου.
Τα χρώματα υπάρχουν,
όσο και εφόσον έχεις όραση και υπάρχει φως.
Τα όνειρα υπάρχουν,
όσο πιστεύεις πως υπάρχει χρόνος και πιθανότητα κάτι να αλλάξει.
Φύσα απαλά να σβήσει το κερί.
Είναι κι η φλόγα κουρασμένη.
Και κοιμήσου…
Κοιμήσου να ονειρευτείς πως τα ποτάμια γυρνάνε πίσω,
πως οι νεκροί ανασταίνονται,
πως έχει δεύτερη ζωή…
Πιες γάλα το δάκρυ σου,
άκου νανούρισμα το λυγμό σου,
κούρνιασε μέσα στη διψασμένη σου αγκάλη
και κοιμήσου…
Η νύχτα σε περιμένει…
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
