Σου αρέσουν τα ερείπια, το είδα στο βλέμμα σου.
Γουστάρεις να μοιράζεις πόνο.
Ήρθες ξανά για να γκρεμίσεις ό,τι απέμεινε.
Μάλλον δε λογάριασες καλά.
Τελείωσε, γιατί δεν το δέχεσαι; Μην προσπερνάς και τσαλαπατάς τα συναισθήματα του άλλου.
Νόμιζες ότι φεύγοντας είχες δικαίωμα να γυρίσεις ξανά πίσω όταν θα σου έκανε πάλι κέφι.
Πάντα αναρωτιόμουν που στηρίζεις αυτή σου την αυτοπεποίθηση;
Τόση σιγουριά λοιπόν;
Ενδεχομένως επειδή αρπάζεις με το έτσι θέλω, απαιτείς τα κεκτημένα νομίζοντας ότι σου ανήκουν. Μάλλον λάθος έκφραση χρησιμοποίησα, ήθελα να πω κλέβεις αυτό που θεωρείς δικό σου.
Όσο σε αφήνουν οι άλλοι να το κάνεις, δικαιωματικά εκμεταλλεύεσαι την ανοχή τους.
Πρόσεξε, μην απλώνεις το χέρι σε αυτούς που όταν έφυγες θωρακίστηκαν χτίζοντας τοίχο γύρω τους. Γιατί θα πονέσεις κι εσύ από τη δύναμη που άντλησαν για να σταθούν στα πόδια τους.
Ξέρεις τι πόνο κάνει ο τοίχος όταν πέσεις πάνω του με τα μούτρα;
Θα στραπατσαριστείς κι εσύ. Τότε να δεις πόνο.
Από την άλλη σκέφτομαι ότι έχεις να μάθεις δύο πράγματα από έναν τέτοιο τραυματισμό.
Το εύκολο είναι ο πόνος για την στραπατσαρισμένη μούρη σου.
Και το δίδαγμα, η αξιοπρέπεια του να φεύγεις όταν περισσεύεις.
Σταμάτα λοιπόν να προσδοκείς πεθαμένα συναισθήματα, γιατί μόνο τα αμοιβαία επιζούν.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
