Ένα μάθημα ζωής!
Ήταν η μέρα Δευτέρα. Στο δρόμο ο κόσμος έτρεχε πανικόβλητος, γεμάτος άγχος να προλάβει τις συγκοινωνίες. Ανάμεσά τους μια γυναίκα με το ζόρι στέκεται όρθια από την ταραχή της. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει αν είναι αληθινός ο ρυθμός του κόσμου ή αν ο εγκέφαλός της υπέστη τόσο μεγάλο σοκ από τα ξαφνικά νέα και καθυστερεί. «Η μαστογραφία σας δείχνει κάτι που πρέπει να αφαιρεθεί άμεσα. Αύριο κιόλας πρέπει να μπείτε στο χειρουργείο. Το πρωί στις επτά να είστε εδώ νηστική» είπε ο γιατρός δίχως να της αφήσει περιθώριο να μιλήσει.
Το βράδυ δεν έκλεισε μάτι απ’ τις σκέψεις που τρέλαναν το μυαλό της. Στις τρεις το μεσημέρι της Τρίτης, συνερχόταν απ’ τη νάρκωση, όταν ο γιατρός της ανακοίνωνε πως η ταχεία βιοψία έδειξε κακοήθεια και χρειάστηκε να αφαιρέσει όλο το μαστό. Καιρό αργότερα, καθισμένη σε μια αναπαυτική πολυθρόνα, προσπαθούσε να κρατήσει τον καθρέφτη σταθερό για να βάλει κραγιόν μα ο φλεβοκαθετήρας στο χέρι της την πονούσε.
Έφτιαξε βιαστικά μερικές τούφες από την περούκα της και ζήτησε απ’ τη νοσηλεύτρια να τον ακουμπήσει δίπλα της στο κομοδίνο. Δεν είχε ποτέ άλλοτε ξανθά μαλλιά! Όσο διαρκούσε η κάθε χημειοθεραπεία, τόσο τριγυρνούσαν στο μυαλό της οι ίδιες σκέψεις! «Θα ζω αύριο; Θα προλάβω να δω εγγόνια; Θα προλάβω να ξαναπάω στο χωριό να δω τους γονείς μου; Θα μπορέσω να αντέξω τη θεραπεία; Θα ξανά βγουν τα μαλλιά μου»; Εκείνες τις στιγμές αναθεώρησε όλη της τη ζωή. «Πόση αξία δίνουμε σε βλακείες; Πόση φαιά ουσία σπαταλάμε στα ανούσια»; Και έπειτα η ελπίδα… «αν το ξεπεράσω, θα κάνω αυτό, εκείνο, το άλλο»! Και τα μαλλιά άρχισαν να βγαίνουν ξανά και στο χωριό ταξίδεψε ξανά και ξανά και εγγόνια έκανε και χίλια ακόμα πράγματα που προέκυψαν απ’ την εμπειρία της.
Τώρα, αν συζητήσεις μαζί της, θα σου πει: “Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που τρως μια σφαλιάρα για να συνέλθεις, για να το δεις αλλιώς. Να αναθεωρήσεις, να συνετιστείς! Ναι, ακόμα τον φοβάμαι τον καρκίνο, μου τον θυμίζουν οι εξετάσεις μου κάθε εξάμηνο και το καθημερινό χάπι που πρέπει να παίρνω, όμως, το βλέπω θετικά και σκέφτομαι ότι είναι μια καλή αφορμή να μην ξεχάσω το πόσο δυνατή είμαι! Το ποια ήμουν και ποια έγινα.”
Μαρία Χαρίτου
Από πολύ μικρή, έμαθα να υπάρχω μέσα από τις τέχνες! Τραγουδάω τις χαρές μου, χορεύω tango τις λύπες μου, εκφράζομαι μέσα από τη μουσική μου και γεννάω εικόνες με την πένα μου! Μη με ρωτήσετε ποτέ ποια από όλες αγαπώ περισσότερο γιατί δεν έχω απάντηση! Όλα τα παραπάνω, συν το ελεύθερο και αδάμαστο πνεύμα μου, φτιάχνουν εμένα! Πηγή έμπνευσής μου είναι ο άνθρωπος, μια και μου αρέσει να τον παρατηρώ μέσα από τις λεπτομέρειες! Το τελείωμα του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «παλεύοντας το σκοτάδι μου», είναι η απόδειξη. Τέλος, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι λατρεύω να δημιουργώ εικόνες και συναισθήματα στο μυαλό και την καρδιά σας!
