Αν κοιτάξω πίσω μου και δω
τα γκρίζα μου ¨σ’ αγαπώ¨,
θα πάψω να μ’ εκτιμώ.
Και φοβάμαι,
ναι φοβάμαι,
πως θα αρχίσω να με μισώ.
Αν γυρίσω πίσω μου να δω,
εσένα θα αντικρίσω
πάνω σ’ ένα βράχο να μου λες,
¨μη φεύγεις σε εκλιπαρώ¨.
Αν το χρόνο γύριζα ξανά,
πίσω σε σένα θα έτρεχα
να σου έλεγα,
κλείσε μου το στόμα με δύο φιλιά.
Αν κάποτε μπροστά μου σε δω,
ένα “συγνώμη” θα ‘θελα να σου πω.
Μα μη μου γυρίσεις την πλάτη σε παρακαλώ.
Άκου με για λίγο και ύστερα πήγαινε στο καλό.
Αν μπορέσεις να με συγχωρήσεις,
θα με κάνεις να βγάλω από μέσα μου όλες μου τις τύψεις.
Όλες μου τις ένοχες,
γιατί δεν άκουσα τις μέσα μου φωνές.
Αν λίγο στα μάτια με κοιτάξεις
πίστεψε με μ’ αυτό που θα αντικρίσεις μέχρι κι εσύ θα λυγίσεις.
Μα θα ‘ναι άδικο για σένα να σου ζητήσω, μια μέρα ακόμη να περάσω μαζί σου.
Αν είχα ένα μαγικό ραβδί, όλα θα τα άλλαζα με μία μόνο ευχή.
Οι ζωές μας να γινόταν πάλι ένα και να ήμασταν μαζί.
Αν…
Αν…
Αν…
Τι θα γινόταν αν σ’ αγαπούσα προτού να σε χάσω;
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
