“Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κ αλλιώς, τα ξέρουν όλα.” Έτσι δε λέει ο τίτλος ενός τραγουδιού; Ε, λοιπόν, ναι! Πόσο αληθινός στίχος… Τα παιδιά αποτελούν την ύψιστη μορφή αγνότητας, αθωότητας, ειλικρίνειας και αγάπης. Δρουν άδολα, χωρίς διπλωματία, εκφράζοντας πάντα αυτό που νιώθουν. Πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας αν δεν είχαμε πνίξει τη φωνή του μικρού παιδιού που κρύβουμε μέσα μας;
Εσύ λοιπόν, εσύ αναγνώστη, βιώνεις ακόμα την ανεμελιά εκείνης της εποχής; Γιατί έπνιξες εκείνη τη φωνή; Μήπως για να παραμένεις αρεστός και αποδεκτός σε μια κοινωνία που καθημερινά μας δείχνει την ηθική της σήψη; Πόσες φορές έχεις σκύψει το κεφάλι κι έχεις πει “δεν πειράζει”, όταν το μόνο που ήθελες ήταν να αφήσεις το μικρό παιδί που κρύβεις στην ψυχή σου να βγει στην επιφάνεια και να εκφράσει την οργή, το παράπονο και τη θλίψη του απέναντι σε κάθε μορφή κατάφωρης αδικίας;
Πόσες φορές έχεις συμβιβαστεί με πρόσωπα και καταστάσεις που δεν ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεση σου, υπό το φόβο της μοναξιάς; Πόσες φορές έχεις κρύψει πράγματα φοβούμενος την κοινωνική κατά κραυγή; Τι είναι λοιπόν για’ σένα ευδαιμονία κι ευτυχία; Πιστεύεις σε καθολικούς ορισμούς; Ακόμα και οι φιλόσοφοι δεν κατάφεραν να αποδόμησουν αυτή την έννοια και να δώσουν έναν ορισμό. Μήπως τα κατάφερες εσύ; Έχεις ψάξει ποτέ μέσα σου, ή μένεις μόνο στην επιφάνεια προβάλλοντας τη σάρκα σου, τη δήθεν άξια θαυμασμού ζωή σου και την καριέρα σου;
Κάποτε, είχα ακούσει μια πρόταση που ακόμα, ενδόμυχα, με συντροφεύει. Δεν πρέπει να είσαι περήφανος επειδή η φύση ήταν ευνοϊκή μαζί σου και σου χάρισε όμορφα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Δεν είναι κάτι για το οποίο πάλεψες. Ο μόνος λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να είσαι περήφανος, είναι για ό,τι πάλεψες να αποκτήσεις με προσωπικό μόχθο. Για εκείνα που σε καταστούν ενάρετο άνθρωπο. Ακόμα προσπαθώ να αποδομήσω την έννοια αυτή στην προσωπική μου ζωή. Μπορώ όμως να πω, πώς ένα κομμάτι της ευτυχίας μου πηγάζει από το γεγονός πως προσπαθώ να βλέπω τους ανθρώπους μου ως αυτοσκοπό και όχι ως μέσο.
Δήμητρα Κάνιαρη
