Καλό παιδί ο Μιχαλάκης!
Όχι, δεν είμαι «Η θεία από το Σικάγο», ούτε πρωταγωνιστώ σε ταινία του Α. Σακελάριου,
το 1957!
Όμως, μου μπήκαν «ψύλλοι στα αυτιά», με αυτά που ακούω και βλέπω τελευταία
Μπα σε καλό μου!
Κάνε καφέ και κάτσε να στα πω…
Χαλαρή και ήρεμη ήμουν -που λέει ο λόγος- κανόνισα λοιπόν και εγώ έξοδο με γυναικοπαρέα μετά από καιρό. Λίγο που δεν είχα τι να κάνω, λίγο που είχα βαρεθεί και αυτά τα λίγα που έκανα, το είδα σαν ιδανική λύση για εκείνο το απόγευμα, μέχρι που άκουσα: «καλό παιδί ο Μιχαλάκης ε;»
Γύρισε το μάτι μου της γυναίκας!
Καλέ ποιος Μιχαλάκης;
Η Μαιρούλα απέναντι μου, άρχισε να μου εξιστορεί πως η απούσα της παρέας, δεν τα κατάφερε να έρθει γιατί ετοιμαζόταν να παντρευτεί τον… Μιχαλάκη. Τον γείτονα μας, απέναντι από το πατρικό μου σπίτι. Μόνος αυτός, μόνη και αυτή…
Ας όψεται η γειτόνισσα μου που κανόνισε να έρθουν πιο κοντά!
Προξενιό λοιπόν στο 2019! Ποια Βασιλειάδου και ποια στάμνα!
Όλοι μας έχουμε δει και ξαναδεί την υπέροχη ταινία του Σακελάριου που εκείνες οι θαυματουργές στάμνες πάντρεψαν τις κόρες του Ορέστη Μακρή!
Πίστευα όμως πως, στην εποχή μου, είναι αδιανόητο δύο άνθρωποι απλά να ενώνονται από ανάγκη.
Εντάξει, ξέρω πως πλέον τα διάφορα γραφεία γνωριμιών έχουν πάρει τη θέση της στάμνας, αλλά δεν έπαψα ποτέ να αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι λειτουργούν έτσι.
Στην εποχή της γιαγιάς μου, άντε και της μάνας μου, αν ήσουν γυναίκα, δεν είχες και πολλές επιλογές. Τα προξενιά έδιναν και έπαιρναν. Κριτήριο πάντα η σεβαστή προίκα, η συνέχιση του οικογενειακού ονόματος, το αίσθημα ασφάλειας και φυσικά η κοινωνική θέση.
Αν ήσουν άνδρας, πάλι δεν είχες και πολλά περιθώρια, αφού άλλοι αποφάσιζαν για σένα με γνώμονα πάντα «το καλό σου» και φυσικά το δικό τους. Να ‘χουν το κεφάλι ήσυχο δηλαδή σχετικά με την περιβόητη αποκατάσταση!
Οι άνθρωποι ποτέ δεν έπαψαν να συνάπτουν γάμους από ανάγκη. Οι λόγοι μπορεί να διαφέρουν λίγο. Για την ακρίβεια παραμένουν ως είχαν και προστέθηκαν και μερικοί ακόμα. Για παράδειγμα, η σχεσοβοφία που χαρακτηρίζει την εποχή μας, η έλλειψη χρόνου, η απουσία του φλερτ, η οικονομική κρίση και η αναζήτηση ασφάλειας, είναι μερικά από αυτά. Όλα τα παραπάνω λοιπόν, παραμερίζουν το συναίσθημα αφού και εκείνο θα δώσει τη θέση του στην συνήθεια μετά από λίγο καιρό, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Άρα γιατί να μην το ξεκινήσουμε ανάποδα; Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτονται όσοι συναινούν σε αυτό.
Στις μέρες μας, εκτός από τα συνεχώς αναπτυσσόμενα γραφεία γνωριμιών, υπάρχουν και οι φίλοι/ες, κουμπάροι, συνάδελφοι που προσπαθούν να παίξουν το ρόλο της «προξενήτρας», αφού γνωρίζουν το χαραχτήρα των ανθρώπων που προσπαθούν να φέρουν σε επαφή!
Γιατί αυτή ήταν και η επιτυχία των μεσολαβητών της εποχής εκείνης, γνώριζαν μέσες – άκρες πως λειτουργούσαν οι άνθρωποι που προσπαθούσαν να ταιριάξουν.
Πριν λίγες μέρες διάβασα ένα σχετικό άρθρο, αναφορικά με τη λειτουργία και την επιτυχία ενός γραφείου γνωριμιών στις μέρες μας.
Όπως αναφέρεται μεταξύ άλλων :
«…Στην εποχή της χειραφέτησης, της απελευθέρωσης, θα περίμενε κανείς ότι ο κάθε ένας θα εύρισκε τον άνθρωπό του μόνος του μέσα από μία συναναστροφή. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Τρέξιμο, καριέρα, άγχος, προβλήματα, απαιτήσεις. Όλα αυτά κάνουν κάποιον να πηγαίνει σε ένα γραφείο γνωριμιών για «μόνο σοβαρές προτάσεις».
«…Αυτό επίσης που έχουμε κατανοήσει είναι ότι ένα ζευγάρι πρέπει να έχει συνειδητοποιήσει και να αντιλαμβάνεται ο ένας τον άλλο. Να βρίσκουν τρόπο συνεννόησης και αλληλοαποδοχής».
«…Αποξενωθήκαμε και ξεχάσαμε τι εστί γειτονιά. Αυτό οι αυριανές γενιές ενδεχομένως να το πληρώσουν ακριβά. Αλλά πάντα η ευρηματικότητα των ανθρώπων θα βρίσκει κάτι να μεσολαβεί και να φέρνει την ισορροπία».
Κάτι λείπει όμως, κάτι λείπει…
Κανένα αίσθημα ασφάλειας, δεν είναι ικανό να ανατρέψει εκείνο του έρωτα! Ούτε η δυνατότητα να αγοράζεις χωρίς τύψεις ό,τι ποθεί η ψυχούλα σου. Άλλωστε το γεμάτο πορτοφόλι δεν κοιμάται μαζί σου τα βράδια.
Δεν θα αναιρέσω, ούτε θα επιδοκιμάσω το ρόλο των γραφείων αυτών, ούτε τα «προξενιά» μέσω γνωστών και φίλων.
Όμως κάτι λείπει ξαναλέω, μήπως αν αφήναμε λιγάκι τα κινητά από τα χέρια και παρατηρούσαμε τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας; Μήπως αν αρχίζαμε να φλερτάρουμε; Μήπως εκείνοι οι 25άρηδες που επισκέπτονται τα αντίστοιχα γραφεία, να ζητούσαν το τηλέφωνο της κοπελιάς δίπλα τους αντί να αρκούνται σε φωτογραφίες;
Όχι δεν είμαι προκατειλημμένη! Στην ανθρώπινη φύση αναφέρομαι και κάπου το χάσαμε στην πορεία, είναι το μόνο σίγουρο. Η Βασιλειάδου έκανε πάταγο στην εποχή της, σήμερα, ίσως να χρησιμοποιούσε αλλιώς τις στάμνες εκείνες.
Μεταξύ μας, έχω μια παρόμοια, μόνο για διάκοσμο στο μπαλκόνι μου!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
