Έχω μεγαλώσει σε μια άλλη εποχή, σε μια εποχή που οι νεότερες γενιές δε θα μπορέσουν να ζήσουν, να αισθανθούν και να καταλάβουν. Ήταν μια εποχή που τα προάστια της Αττικής δεν είχαν αλλοιωθεί ακόμα τόσο πολύ, τότε που τα παιδιά έπαιζαν ακόμα στις αλάνες. Παιδί του 1983 εγώ, γεννήθηκα στα Νέα Λιόσια τότε, Ίλιον πλέον της δυτικής Αθήνας. Μεγάλωσα στο σημείο που περνάει σήμερα η Λεωφόρος Ανδρέα Παπανδρέου, τότε λεγόταν Αλφειού και δεν ήταν δρόμος αλλά μια πλατιά χωμάτινη αλάνα, στην οποία μετά από ένα σημείο έρεε ένα γραφικό ρέμα, ο Αλφειός που χυνόταν στον Κηφισό.
Σε αυτήν την αλάνα παίζαμε σαν παιδιά, ποδόσφαιρο, κυνηγητό και κρυφτό, με γρατζουνισμένα γόνατα από πεσίματα, άλλες φορές λερωμένοι με χώματα, άλλες φορές με λάσπες. Πάντα όμως ήμασταν χαρούμενοι με πολύ παιχνίδι στο ενεργητικό μας. Κάναμε περιπάτους με το σχολείο στην τοποθεσία «Αμυγδαλιές». Οι δάσκαλοι μας εμπιστεύονταν δεδομένου πως δεν υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα αλλά μεγάλες αλάνες και απολάμβαναν το καφεδάκι τους στο καφενείο, έχοντας στραμμένη την προσοχή τους προς εμάς.
Δεν υπήρχαν πολύ ψηλά κτήρια ακόμα. Από την ταράτσα μου έβλεπα την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό. Το βράδυ χωρίς τη φωτορύπανση, είχα την ευκαιρία να αγναντεύω τα αστέρια, με τον παππού μου να μου δείχνει που σχηματίζεται η Μεγάλη και η Μικρή Άρκτος καθώς και οι υπόλοιποι γνωστοί αστερισμοί. Την Καθαρά Δευτέρα ανεβαίναμε για κούλουμα στο Καματερό και τα συνδυάζαμε με πέταγμα του χαρταετού. Όλη η Αττική ήταν κάπως έτσι καθώς την ίδια εικόνα έβλεπα όταν πηγαίναμε σε φιλικό μας σπίτι στα Βριλήσσια.
Σταδιακά αυτά άλλαξαν, τα Νέα Λιόσια, από μια κωμόπολη των Δυτικών Προαστίων μεταμορφώθηκε στο σύγχρονο Ίλιον, τον δεύτερο πιο πυκνοκατοικημένο δήμο της Δυτικής Αθήνας. Το ρέμα έκλεισε και έγινε μια σύγχρονη λεωφόρος. Μεγάλες πολυκατοικίες υψώθηκαν κλείνοντας τη θέα προς την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό. Αλάνες δεν υπάρχουν, το παιχνίδι στους δρόμους αντικαταστάθηκε από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Τα φώτα των δρόμων σβήνουν τα αστέρια.
Φυσικά με αυτόν τον εκσυχρονισμό επωφεληθήκαμε και τον εγκρίνω, ωστόσο ήθελα να δώσω μια γεύση των δικών μου εικόνων στις νέες γενιές, που δε θα έχουν την τύχη να τις ζήσουν, παρά μόνο όταν θα πέφτουν στα χέρια τους αυτές οι ξεθωριασμένες παλιές φωτογραφίες.
Νίκος Μιχαλόπουλος
Γεννημένος το 1983 στην Αθήνα, έχω σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων και εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας τον τελευταίο χρόνο, έχοντας αποκτήσει εμπειρία 8 ετών ως εργαζόμενος στον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα. Το γράψιμο για μένα είναι αποφόρτιση συναισθημάτων που συντελεί στην ψυχική ηρεμία! Μια μορφή ψυχοθεραπείας, μια προσπάθεια αυτογνωσίας! Όλα τα κείμενα στο «μεταξύ μας» είναι απλά, μιλώντας στην ψυχή του αναγνώστη, δεν είναι απρόσωπα και ο καθένας μπορεί να τα νιώσει, όλα αυτά το κάνουν να ξεχωρίζει από τους παρεμφερείς ιστότοπους. Μεταξύ μας, σας ευχαριστώ που ήρθα στην υπέροχη παρέα σας!
