Ναυαγοί της στεριάς
Τώρα τελευταία απομακρύνομαι βιαστικά από τον όχλο και τους μαζεμένους ανθρώπους.
Ενοχλεί τα αυτιά μου έντονα η ανούσια φασαρία τους, αυτή που δημιουργείται από ψεύτικα γέλια και την χαρά της υποκρισίας.
Διακρίνω πίσω από τα ειρωνικά, ψεύτικα και παραμορφωμένα χαμόγελα της δήθεν «καλής» και «σοβαρής» ζωής ανθρώπους πολυτραυματισμένους ψυχικά.
Βλέπω κάτι απροσδιόριστους χαρακτήρες και συμπεριφορές αλλοπρόσαλλες, δίχως καμία λογική.
Απομακρύνομαι γρήγορα από αυτούς γιατί τους θεωρώ στοιχειωμένους και καταραμένους.
Βολτάρουν απερίσκεπτα στα γκρίζα δάση της απελπισίας τους και φορούν τα ακριβά ρούχα του ψέματος και της υποκρισίας.
Και από μάσκες ένα σωρό, φορούν κάθε μέρα και από μια καινούργια. Πόσο κουραστική ζωή κάνουν Θεέ μου.
Ναυαγούν καθημερινά μέσα στην μιζέρια τους.
Φεύγω μακριά από όλους αυτούς που τα πρωινά τους είναι ποτισμένα από δηλητηριασμένα δάκρυα υποκρισίας. Η δική μου μέρα δεν μπορεί να ξεκινήσει με ψέμα.
Εμένα ο δικός μου ήλιος ανατέλλει περήφανα.
Οι εικόνες του και οι στιγμές του δε χωρούν μέσα ψέματα.
Στέκεται αγέρωχος ψηλά και δεν φοβάται τίποτα. Δεν ντρέπεται και δεν στάζουν πόνο οι αχτίδες του, αντιθέτως αγκαλιάζουν τον κάθε ένα που θέλει να του παραδοθεί για να τον γιατρέψει.
Απομακρύνομαι από αυτούς που τα μυαλά τους είναι αδούλευτα και απαίδευτα.
Φεύγω μακριά από αυτούς που είναι αγράμματοι στους τρόπους και την συμπεριφορά.
Φεύγω μακριά από όλους όσους προτιμούν τον ύπνο από τον ξύπνιο, γιατί δεν αντέχουν ούτε οι ίδιοι κατά βάθος τις σκέψεις τους και προτιμούν αυτόν τον προσωρινό λήθαργο που σε οδηγεί στην επιφανειακή λύτρωση.
Όλοι αυτοί κάνουν σιωπηρό εσωτερικό απολογισμό.
Μετρούν μέσα τους τα ψέματά τους.
Κάθε βράδυ αντικρίζουν τις μισοπεθαμένες ψυχές τους και πολεμούν μεταξύ δίκιου και αδικίας, σε έναν πόλεμο κρυφό.
Αντιλαμβάνονται την δυστυχία τους, κρύβουν τα όνειρά τους και βρίσκουν υποκατάστατα συμπόνιας και κατανόησης δημιουργώντας στο μυαλό τους πονηρά σχέδια εξόντωσης του συνανθρώπου.
Φεύγω μακριά από ανθρώπους ναυαγούς.
Τους ναυαγούς της στεριάς.
Αυτούς όλους που υπάρχουν αλλά δε ζουν.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
