Γεμίσαμε επιφανειακές μάσκες
Γεμίσαμε υπερόπτες και επιφανειακούς που στην ουσία έχουν χάσει την πραγματική τους μορφή.
Αλλοιώθηκε ο χαρακτήρας τους, αγωνιζόμενοι να αποδείξουν στον περίγυρό τους, ότι είναι μορφωμένοι και αξίζουν μια υψηλή θέση στην κοινωνία.
Έχουν τάχα παιδεία, αλλά τα μυαλά τους είναι περιορισμένα και κυνικά.
Στην ψυχή τους φωλιάζουν προσωπεία, για την ακρίβεια δύο.
Το ένα είναι αυτό που με ψεύτικη περηφάνια προβάλλουν και το άλλο που προσπαθούν να κρύψουν, αλλά φανερώνεται στον εαυτό τους και από εκεί ξεκινάει η πιο σκληρή και αδυσώπητη πάλη, γιατί αδυνατούν να αντικρίσουν το πόσο διεφθαρμένοι είναι.
Περιφέρουν το κουφάρι τους και προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι τάχα ανθρωπιστές και φιλάνθρωποι.
Τα βράδια τους είναι βαριά και δύσκολα. Προσπαθούν να περισώσουν με βουβές κραυγές πόνου και απελπισίας την ψυχή τους που καιρό τώρα έχει μαυρίσει.
Μονοδιάστατοι και στενόμυαλοι αυτοχρίζονται λυτρωτές και σωτήρες.
Τους έχει πνίξει η ματαιοδοξία και οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στην ολοκληρωτική καταστροφή τους.
Άραγε πως είναι να ζεις έτσι μονότονα, πάντα θα αναρωτιέμαι.
Αργοπεθαίνουν και εξελίσσουν ό,τι πιο μαύρο υπάρχει μέσα στην ψυχή τους.
Εκείνο το λυτρωτικό αύριο που αδημονούν να τους βρει δεν θα τους συναντήσει ποτέ.
Αναζητούν σανίδα σωτηρίας αλλά η επιφανειακή δύναμη τους δεν τους επιτρέπει να την αναζητήσουν.
Περιπλανιούνται εγκλωβισμένοι σε εκείνες τις άσχημες συνθήκες που μόνοι τους δημιούργησαν.
Δεν θυμούνται τίποτα από την εποχή που ζούσαν φυσιολογικά γιατί δεν υπήρξε ποτέ.
Μαρύσα Παππά