Πλυντηρίων κάδοι
Μην απορήσεις σαν τους δεις. Δεν ξέρω πώς μπήκαν,
ούτε πώς στο καλό χωράνε εκεί μέσα.
Κύκλους κάνουν, δες!
Με ζεματιστό νερό και αρώματα λεβάντας.
Καθαροί και μυρωδάτοι, έτοιμοι. Περιμένουν το τέλος της διαδρομής μα δεν γίνεται τίποτε ποτές.
Καμιά φορά απορούν που πουθενά όλο αυτό δεν οδηγεί. Καμιά φορά απορούν που τίποτα δεν αλλάζει.
«Άτιμοι κύκλοι», λεν, μα συνεχίζουν.
Γιατί;
Δεν ξέρω να σου πω, μην με ρωτάς. Δεν μπορώ να ξέρω.
Μα ξεθώριασαν θαρρώ με τον καιρό τα χρώματά τους. Κύκλους κάνουν, δες!
Με ζεματιστό νερό και αρώματα λεβάντας. Έτοιμοι;
Από την ποιητική συλλογή «Ράβδοι πλαστελίνης»
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
