Σ’ αγαπάω, ηλίθια!
Σ’ αγαπάω, ηλίθια, μπορείς να το καταλάβεις; Σ’ αγαπάω όπως δε σ΄ αγάπησε ποτέ κανένας. Όχι απλά άνδρας, κανένας.
Σ΄ αγαπάω για την επιμονή σου εκείνη να εκλογικεύεις τα πάντα και να προσπαθείς να τα καρπωθείς. Να φέρνεις τα πράγματα στα μέτρα σου και να πασχίζεις να τα ελέγξεις. Για τον προκλητικό και πρόστυχο τρόπο με τον οποίο διεκδικείς αυτό που θέλεις. Έτσι, γιατί δεν έμαθες ποτέ σου να χάνεις. Γιατί επιτέλους, πρέπει να σου μάθει κάποιος.
Σ’ αγαπάω για τον κρυμμένο σου εκείνον εαυτό που στοιχηματίζω από την πρώτη κιόλας μέρα ότι θα καταφέρω να σου βγάλω στην επιφάνεια. Για τα μοναδικά σου ανεκτίμητα στοιχεία που δε φαντάστηκες ποτέ κι εσύ πως διαθέτεις. Για την κακή σου συνήθεια να με απογοητεύεις και να λέω δεν πειράζει, γι’ αυτό σ’ αγαπώ.
Σ’ αγαπάω για την ευκολία σου να προσαρμόζεσαι σε αδιέξοδες καταστάσεις και να επιβιώνεις. Για τον ξεδιάντροπο εκείνον τρόπο με τον οποίο εκτίθεσαι όταν τελειώνει ο χρόνος σου και ξεμένεις από επιλογές. Για τη μετάλλαξη εκείνη από άγγελο σε δαίμονα όταν στερεύουν οι αντοχές σου, σ’ αγαπάω.
Σ’ αγαπάω για την ικανότητά σου να με κάνεις να σε μισώ, να σε λατρεύω και να σε φοβάμαι συγχρόνως. Παρακολουθώ το βλέμμα σου καθώς η τρέλα σου φλερτάρει με τη λογική και σε ερωτεύομαι ακόμα πιο πολύ. Για τις ατελείωτες φορές που ευχήθηκα να μπορούσα να σεργιανίσω λιγάκι στους σκοτεινούς διαδρόμους του μυαλού σου, γι’ αυτό σ’ αγαπάω.
Σ’ αγαπάω για το παραμύθι που φτιάχνεις κι ύστερα μπαίνεις μέσα. Γίνεσαι η πριγκίπισσα, ο δράκος, o ήρωας· επιλέγεις το ρόλο σου ανάλογα με το τι περιμένεις και είσαι πάντα αυτή που κατεβάζει την αυλαία. Για τις φορές εκείνες που με άφησες ολομόναχο στη μέση μιας άδειας σκηνής σ’ αγαπάω.
Σ΄ αγαπάω. Σ΄ αγάπησα από την πρώτη στιγμή και ας μη μου έδωσες ποτέ κανένα λόγο. Έτσι είναι η αγάπη, μάτια μου. Δεν τετραγωνίζεται, δεν μπαίνει σε κουτάκια και σε καμία περίπτωση δεν εξανεμίζεται όταν τελικά δεν πάρεις αυτό που θέλεις. Συνεχίζει και υφίσταται γιατί πολύ απλά γεννήθηκε και δεν μπορεί κανείς και τίποτα να τη σκοτώσει.
Σ’ αγαπάω όπως σε γνώρισα, όπως σε ανακάλυψα και όπως μόνο εγώ σε ξέρω. Σ’ αγαπάω για τις αλήθειες σου εκείνες που κάποτε θα εξημερώσω, και δεν πρόκειται να σε έχω ποτέ και με κανέναν άλλον τρόπο. Μονάχα αποκλειστικά, μονάχα απόλυτα, και κυρίως, μονάχα άνευ όρων.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
Κάτι ξέρεις πολύ καλά.
‘Ήξερα! 🙂