Κι αν τελικά κατάλαβα κάτι, αυτό είναι πως ένα ταξίδι είναι η ζωή μας, σε όλες της τις εκφάνσεις. Και μπορεί τα λιμάνια που είχαμε ονειρευτεί με σύμμαχο τον ενθουσιασμό της νιότης, να μην καταφέραμε να τα αγγίξουμε, όμως τελικά το ξέρεις κι εσύ, όπως το έμαθα κι εγώ στο διάβα της, πως όταν θα κοιτάξουμε πίσω τον χρόνο που μας δόθηκε, εκείνο που θα έχει πραγματικά αξία, θα είναι το ποιοι ήταν οι αληθινοί συνοδοιπόροι μας σε ετούτο το ταξίδι καθώς και όλες εκείνες οι μικρές στιγμές που μοιραστήκαμε μαζί τους και που θα έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα μέσα μας.
Είναι περίεργο κι αξιοθαύμαστο συνάμα το πώς καταφέρνει να ισορροπεί στις αντιξοότητες ο καθένας μας, μα τώρα το πιστεύω ακράδαντα πως είναι όλα σοφά μελετημένα να γίνονται την ώρα που οι συνθήκες ωριμάζουν. Αρκεί να καταφέρεις να ανοίξεις τα μάτια σου. Εκείνα της Ψυχής σου. Αρκεί να έχει απομείνει έστω και μία μονάχα χαραμάδα για να τρυπώσει μέσα σου και πάλι το φως και να καταφέρεις έτσι να ανακαλύψεις όλα εκείνα που δεν κατάφερες να αγγίξεις στα σκοτάδια σου.
Εύκολο δεν είναι, αν με ρωτήσεις και ο χρόνος που θα χρειαστεί για να το καταφέρεις εξαρτάται από πολλούς παράγοντες μα βασικότερος όλων, είναι το ποιος είσαι πραγματικά. Δίχως μάσκες και φτιασιδώματα και χωρίς επιρροές. Οι βάσεις του χαρακτήρα μας δεν αλλάζουν άλλωστε, ίσως μόνο κατά καιρούς εν μέρει να αδρανοποιούνται και αυτό έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με τους συνοδοιπόρους που επιλέγουμε να σταθούν στο πλάι μας μα και με τις Αξίες και τα Πιστεύω με τα οποία γαλουχηθήκαμε.
Συνοδοιπόροι.
Επίτρεψέ μου σήμερα λοιπόν, να σου ανοίξω την καρδιά μου για τους δικούς μου συνοδοιπόρους. Για εκείνους τους ανθρώπους που ξεκίνησα έναν προς έναν να ανακαλύπτω, ακριβώς 3 χρόνια πριν, όταν γεννήθηκε και η οικογένεια του Μεταξύ μας. Τότε που ακόμα βρισκόμουν στη δική σου θέση, εκείνη του αναγνώστη και διψούσα να αφουγκραστώ ψυχές και συναισθήματα που έμοιαζαν με τα δικά μου, μέσα από τις λέξεις τους. Λέξεις που κάθε φορά ήταν για μένα βάλσαμο, γιατί είχαν τη δύναμη να τρυπώσουν από εκείνη τη χαραμάδα που είχε απομείνει ανοιχτή και να μιλήσουν κατευθείαν στην ψυχή μου.
Αν με ρωτήσεις σήμερα λοιπόν, με αφορμή τα γενέθλια των 3 χρόνων από τη γέννηση του Μεταξύ μας και μιλώντας με περίσσεια χαρά αλλά και συγκίνηση, σαν μέλος αυτής της οικογένειας πια, θα σου πω, πως όλα εκείνα που διαισθανόμουν για τους ανθρώπους αυτούς που με έβαλαν στον κόσμο τους, κάνοντάς με ευθύς αμέσως να νιώσω τόσο οικεία ανάμεσά τους, επιβεβαιώνονται μέρα με την ημέρα ολοένα και περισσότερο. Άνθρωποι με ευαισθησίες, με γνώσεις, με ενσυναίσθηση, με την αξία του “εμείς” να υπερέχει εκείνης του “εγώ”, με το βλέμμα και την αγκαλιά τους ζεστά, άνθρωποι σαν κι εσένα και εμένα.
Αυτή είναι η οικογένεια του Μεταξύ μας. Αυτοί είναι οι δικοί μου άνθρωποι και οι δικοί μου συνοδοιπόροι πλέον. Κι αν υπάρχει κάτι που μου αποδεικνύεται καθημερινά και σε κάθε ευκαιρία μαζί τους, αυτό είναι αδιαμφισβήτητα πια τα λόγια εκείνα, του ανθρώπου που πρώτο ξεχώρισα και που με μύησε στον μαγικό κόσμο της έκφρασης και της γραφής και που έμελλε να διεισδύσουν στα Άδυτα της Ψυχής μου. Γιατί…
“Οτιδήποτε βγαίνει από την ψυχή μάτια μου, δεν μπορεί παρά να είναι αληθινό”.
Χρόνια πολλά πολλά ακόμα Μεταξύ μας!
Μαρία Μαραγκού
