Έρωτας μέσα στα συντρίμμια σου

Εκεί που γονατίζεις και έχεις αποκλείσει τους πάντες και τα πάντα από τη ζωή σου. Εκεί που έχεις σηκώσει τοίχο να μη σε πλησιάζει κανείς. Εκεί που απλά θέλεις την ησυχία σου. Εκεί που αναζητάς ένα καταφύγιο να κλειστείς παρέα με τις ανησυχίες σου.

Ε… εκεί γίνεται κάτι αναπάντεχο. Ένα χέρι βοήθειας σου απλώνεται, μα εσύ αντιδράς. Μα εκείνο επιμένει. Εσύ αρνείσαι να το πιάσεις. Τότε σε διατάζει να το πιάσεις και να σηκωθείς. Δε θέλεις αλλά σε πιέζει. Πολεμάς μέσα σου. Εκείνο το χέρι δεν περιμένει πια, σε πιάνει και σε σηκώνει. Όπως σηκώνεσαι, κοιτάζεις τα μάτια του ανθρώπου που σε ξυπνάει από το λήθαργο σου με το έτσι θέλω. Παρά τον πόνο σου, νιώθεις ένα σκίρτημα στην καρδιά σου. Αποκλείεται, σκέφτεσαι. Και όμως το έντονο καρδιοχτύπι σου, σιγουρεύει τη σκέψη σου. Εκεί χαμογελάς μέσα σου ασυναίσθητα. Είναι που θέλεις να τον αγκαλιάσεις. Να του πεις ευχαριστώ. Να αφεθείς και να κλάψεις στον ώμο του. Να του πιάσεις το χέρι και να ξεκινήσεις από την αρχή. Να γράψεις ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή σου.

Με έναν άνθρωπο που νοιάζεται για σένα. Θέλει να βλέπει πως είσαι καλά. Γιατί σ’ αγαπάει αληθινά. Και εκεί στα δύσκολα σου, έδειξε το ανάστημα της ανθρωπιάς του. Και το πόσο πονούσε να σε βλέπει να χάνεσαι. Είναι εκείνος ο άνθρωπος που η αγάπη του για σένα είναι αληθινή.

Και τι θέλεις για να βρεις την ευτυχία πάλι;
Δύο χέρια να σε σηκώνουν στα δύσκολα σου και να σε “χορεύουν” στις χαρές σου. Έναν άνθρωπο να βαδίζει δίπλα σου. Να βαδίζεις δίπλα του. Και να μη ξεχνάς πως εκεί στα πατώματα έγινε κάτι όμορφο. Περίεργο, μα ερωτεύτηκες. Γιατί όσο αναπνέουμε δεν παύουμε να είμαστε άνθρωποι με μια αναρχική καρδιά.

Εύη Π. Γουργιώτη