Friends with benefits#feelings#
Έρχεσαι και σε υποδέχομαι με όλη τη φυσικότητα του κόσμου ν’ αντιμάχεται στο βλέμμα μου.
Μου γελάς με παιδική αίσθηση στο λαμπερό σου χαμόγελο και λιώνω σαν κερί στη φλογερή σου παγίδα.
Μου διηγείσαι μ’ ενθουσιασμό τα νέα σου και σε ακούω σαν πιστός το κήρυγμα, σε Κυριακάτικη λειτουργία.
Μου λες θυμωμένα τις πικρίες και τα παράπονά σου κι εγώ φανατίζομαι σαν εξτρεμιστής, εναντίον των κακών που σε πληγώνουν.
Ανάμεσα σε ποτά, μουσικές και τσιγάρα, με παίρνεις αγκαλιά, με φιλάς τόσο μοναδικά και ακόμη μια νύχτα παίρνει φωτιά.
Μου ψιθυρίζεις παραδομένα στην έκσταση της στιγμής μας, σκέψεις και όνειρα που κάνεις για εμάς τους δύο.
Μας βρίσκει η μέρα κάτω από σεντόνια που κρατούν κλειστά μάτια και στόματα.
Ντύνεσαι γρήγορα και βιάζεσαι μην αργήσεις στις δουλειές, κοντοστέκεσαι στην πόρτα, λέγοντάς μου πάνω από τον ώμο σου να μην ξεχάσω να βρεθούμε έξω με υπόλοιπους φίλους.
Φεύγεις και σε αποχαιρετώ σιωπηλά, μουδιασμένα, με σκυφτό κεφάλι.
Αγκαλιάζω τον εαυτό μου και μένω έτσι για ώρες, ακίνητο σώμα υπό διάλυση.
Η ψυχή μου γίνεται ξανά κομμάτια που σπάνε και αυτό είναι δικό σου στυγνό έγκλημα.
Συνειδητά παραδέχομαι την ανίδεη συνεργία μου και την απόλυτη ήττα μου.
Αδύνατη περίπτωση διαχειρισμού.
Ισορροπίες τυφλές κι εύθραυστες.
Θύμα και θύτης σε φαύλο κύκλο.
Ηθικός αυτουργός εσύ και αν γι’ αυτό ερωτηθείς, θα σηκώσεις τους ώμους και τα χέρια σου ψηλά, έχοντας άρνηση και απορία για κάθε κατηγορία.
« – Κύριοι, δεν υπάρχει έγκλημα εδώ. Μόνο σιωπηλή συμφωνία, πειθαρχία της έλξης, τιθάσευση συναισθημάτων και πλέξη διπλής και σκληρής μοναξιάς. »
Αυτό θ’ απαντήσεις με ωμή ειλικρίνεια και η ετυμηγορία εις βάρος μου, θα είναι αμείλικτη.
Κι έτσι, καταδικάζομαι σε ηθελημένο μαρτύριο, ” φιλίας με οφέλη “.
Ποινή εξαγοράσιμη, άνευ χρημάτων. Έχοντας εγώ στη τσέπη μου, τις χειροπέδες, τα κλειδιά τους και κρατώντας στο χέρι μου την πολυπόθητη ελευθερία μου. Όταν βρω τη δύναμη να σε κλείσω εκεί που βρίσκομαι τώρα, εγκαταλείποντάς σε.
Τότε οι ρόλοι θα προβούν σε μηχανική επανεκκίνηση κι εσύ θα ψάχνεις ξανά για κλουβιά ανοιχτά, να εγκλείσεις μονάχα το σώμα σου γιατί το πνεύμα θα παραμένει ελεύθερο να γυρνά και να επιστρέφει, διαπράττωντας το ίδιο έγκλημα εξαπάτησης της αγάπης και σε άλλες ψυχές που νιώθουν, πιστεύουν και καρτερούν. Μέχρι τότε θ’ αγαπάω, θα πονάω και θ’ αντέχω.
Όχι όμως για πολύ ακόμα, με ακούς;
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
