Στις 32 του μηνός
Δε συνηθίζω να κλαίγομαι και ούτε μουρμουράω όταν κάτι δε μου πηγαίνει καλά στη ζωή μου, μα πολύ θα ήθελα να έχω επιλεκτική μνήμη όπως συμβαίνει στον περισσότερο κόσμο.
Να τα γράφω όλα και να κοιτάω να περνάω εγώ καλά.
Να είμαι στην καρακοσμάρα μου και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.
Να θυμάμαι ό,τι με συμφέρει και να διαγράφω από τη μνήμη μου τα άσχημα ή αυτά που δεν είναι στα ζητούμενα μου.
Να μη νοιάζομαι για τίποτα και ο μήνας να έχει πάντα 32 για μένα.
Ιδίως αυτό το 32 πολύ το έχω ζηλέψει.
Εντάξει μπορεί στο ημερολόγιο αυτών που τα έχουν όλα γραμμένα να υπάρχει αυτή η ημερομηνία, στο δικό μου ακόμα δυσκολεύεται όμως να εγκατασταθεί.
Πάντα θαύμαζα την αναισθησία μερικών ανθρώπων για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πράγματα, ακόμα και αυτά που κάποιους άλλους θα τους έκαναν να χάσουν την ψυχραιμία τους και τον ύπνο τους.
Εγώ προσωπικά λειτουργώ με το συναίσθημα, και με γνώμονα αυτό κοιτάω να μην κάνω στους άλλους ό,τι δε θα ήθελα να κάνουν σε εμένα.
Δυστυχώς δε λειτουργούν όλοι έτσι.
Σίγουρα ζητάω πολλά, μα το περιεχόμενο μηδέν δεν είναι στα γούστα μου και έτσι αποφεύγω να ασχολούμαι με κενά πράγματα, πόσο μάλλον με άδειους ανθρώπους.
Πώς να το κάνουμε, δεν μπορώ να μη νοιάζομαι για τους γύρω μου, ούτε να μη με ακουμπάνε καθημερινά προβλήματα.
Όλα είναι θέμα συνήθειας και φαντασίας. Εσύ βάλε την τέχνη και φέρε τα πράγματα όσο πιο κοντά γίνεται στα ζητούμενα σου, και αν μπορείς σε παρακαλώ βοήθησε με να εγκαταστήσω το καινούριο ημερολόγιο, και το 32 κάν’ το μεγάλο. Πολύ μεγάλο, να μου βγάζει το μάτι να μην ξεχνιέμαι και αφήνομαι. Θέλω να αισθανθώ σαν όλους εκείνους που αδιαφορούν για τα πάντα μια φορά, και να τα γράψω όλα χωρίς να σκέπτομαι αν τους αρέσει ή όχι.
Και ψιτ, που είσαι; Να με χειροκροτήσεις αν τα καταφέρω, για να μην αισθάνομαι άβολα, και για να καταλάβω ότι τα κατάφερα…
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
