O φόβος του έρωτα
Και αν ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα έκανα πως δεν τον άκουσα.
Όσο με ζητούσε τον απέφευγα σκορπώντας το σώμα μου σε ανούσιες στιγμές πάθους.
Στιγμές όμορφες, μα δίχως συναίσθημα.
Τον έρωτα δεν ήθελα να ζήσω,
οι άνθρωποι προσβάλουν την ομορφιά του
και δειλιάζουν.
Εγώ τα θέλω όλα ή τίποτα.
Δίνω τα πάντα ή τίποτα.
Μισές στιγμές,
μισά συναισθήματα,
μισές πράξεις και λόγια.
Όχι μάτια μου, με προσβάλλουν και εσένα.
Όμως μέσα στη ρουτίνα του χρόνου
χάθηκα και εγώ.
Ξέχασα.
Προσπαθώ να θυμηθώ τη γλυκιά αίσθηση ζωής που είχα, τις στιγμές που ένα χαμόγελο γέμιζε τη μέρα μου, που μια καλημέρα ήταν αρκετή να χαμογελάω σαν χαζή όλη μέρα.
Συναισθήματα αμοιβαία, ειλικρινή και έντονα.
Δεν θυμάμαι.
Ξεχνάνε οι άνθρωποι,
ξέχασα και εγώ μαζί τους.
Επιλογή μου.
Λιγότερος ο πόνος,
μικρότερο το κόστος της απώλειας.
Που και που αναπολώ.
Νιώθω την φλόγα του έρωτα να με καίει.
Είναι μια επιθυμία πιο δυνατή από εμένα.
Μια φυσική ανάγκη.
Όμως μάτια μου,
έχω κλειδώσει τα συναισθήματα μου και έχω πετάξει το κλειδί.
Αν κάποιο συναίσθημα, μου έχει ξεφύγει δεν το αφήνω να φανεί.
Αφήνω μόνο ότι δε φοβάμαι να χάσω.
Όσο πιο πολλά νιώθω, τόσο πιο απόμακρη γίνομαι.
Δύσκολοι καιροί για ειλικρινείς ανθρώπους με συναισθήματα.
Δύσκολο και εγώ να αφεθώ όσο κι αν το θέλω.
Όμως ποιος ξέρει.
Αν έχουμε το σθένος των συναισθημάτων μας, ίσως ζήσουμε κάτι μαγικό,
ίσως τελειώσουμε άδοξα,
ίσως…
Catia Marjary