Ραδιόφωνο: σχέση ζωής
13 Φεβρουαρίου. Παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου σήμερα. Με θυμάμαι να ακούω ραδιόφωνο από τα γεννοφάσκια μου. Έρωτας μεγάλος και ατελείωτος.
Οι πρώτες αναμνήσεις ξεκινούν από όταν ήμουν πολύ πολύ μικρούλα. Τεσσάρων, πέντε, έξι ετών; Θυμάμαι τον παππού μου να ψάχνει να βρει την συχνότητα με τις ειδήσεις σε ένα ραδιόφωνο, καλή ώρα, σαν της φωτογραφίας. Με θυμάμαι κι εμένα μετά να ψάχνω συχνότητες από την Βουλγαρία και την Τουρκία, τις χώρες που συνόρευε το χωριό μου, καθότι ακριτικό, στο ίδιο ραδιόφωνο και να ακούω εκστασιασμένη φωνές από το “εξωτερικό”! Πω πω τι διαφορετική εμπειρία!!! Εκείνο τον καιρό ήταν που ξεκίνησε η αγάπη μου γι’ αυτό.
Μεγάλωσα λίγο και η επόμενη ανάμνηση μου από το ραδιόφωνο ήταν εκεί γύρω στα 7 με 8 ετών όταν εγώ, ο αδερφός μου και ο ξάδερφος μου εξερευνούσαμε και ψάχναμε στα βραχέα για εξωγήινες συχνότητες. Πόση φαντασία και πόση μα πόση πολλή ελπίδα είχαμε! Πιστεύαμε πραγματικά ότι θα τα καταφέρναμε! Χα χα εξωγήινους δεν βρήκαμε αλλά πάντα για εμάς το ραδιόφωνο αποτελούσε ένα μυστηριώδες μέσον σύνδεσης με το διάστημα και τους άλλους πλανήτες.
Πέρασαν λίγο ακόμη τα χρόνια και ξεκίνησαν δειλά δειλά οι πρώτες πειρατικές εκπομπές στα fm και οι “baby sitter”, φοιτήτριες όλες, που πρόσεχαν εμένα και τον αδερφό μου μας “μύησαν” σε αυτόν τον μαγικό κόσμο. Βροχή τα τηλέφωνα και βροχή οι αφιερώσεις τους σε εμάς τα ζωντόβολα. Εκεί ξεκίνησε ο έρωτας με το ραδιόφωνο. Και συνεχίστηκε.
Αχώριστος σύντροφος στο Γυμνάσιο όπου απέκτησα και τα πρώτα μου Walkman. Άκουγα ραδιόφωνο παντού. Στην παραλία. Στο λεωφορείο. Στο αυτοκίνητο. Στα πάρκα.
Και μετά ήρθε το Λύκειο. Και απέκτησα το πρώτο μου στερεοφωνικό και ποτέ δεν έλειψε η μουσική από το διάβασμα και την μελέτη μου και φυσικά και τα διαλείμματα. Πόσα ξενύχτια παρέα με τα βιβλία, τα τετράδια και το ράδιο σε χαμηλή ένταση θυμάμαι αλλά και στο τέρμα στα διαλείμματα κατά την διάρκεια της ημέρας.
Ακολούθησε το Πανεπιστήμιο. Φιλίες, έρωτες, εξεταστικές, μαζώξεις, όλες συνδεδεμένες με τους αγαπημένους μου ραδιοφωνικούς σταθμούς. Και η αγάπη και ο έρωτας και η μαγεία και η σύνδεση με αυτό το μέσον δεν έπαψαν ποτέ. Εξακολουθούν να υπάρχουν. Και θα υπάρχουν γιατί το ραδιόφωνο έχει γοητεία. Έχει την γοητεία της επικοινωνίας. Της επικοινωνίας με τους παραγωγούς, της επικοινωνίας μεταξύ των ακροατών, της επικοινωνίας με τον εαυτό μας αλλά και πέρα από αυτόν. Της επικοινωνίας με κάτι μεταφυσικό, κάτι ανεξήγητο, άπιαστο, κάτι απλά υπέροχο. Το ραδιόφωνο είναι μία σχέση ζωής και ένα από τα πιο όμορφα αντίδοτα στην μοναξιά.
Είμαι η Ζωή Δελιακίδου. Είμαι ψυχολόγος απόφοιτος του ΑΠΘ. Αγαπώ τα ζωάκια, τα ταξίδια και το ποδήλατο μου. Ζω και δραστηριοποιούμαι στην Θεσσαλονίκη. Γράφω γιατί είναι θεραπευτικό και γιατί θέλω να επικοινωνώ τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου.
