Γλυκαίνει ο πόνος κάποτε;

Όχι ρε φίλε, δε θα κλάψω μπροστά σου. Αν μου βγει καλώς, δε θα το σκεφτώ. Μα μη με κοιτάς μέσα στα μάτια να δεις αν είναι δακρυσμένα. Τέτοια χάρη δε θα σου κάνω. Έτσι είμαι εγώ. Πλασμένη από γύψο. Στο κάτω κάτω δε σου πέφτει λόγος αν πονάω ή όχι. Με νιώθουν αυτοί που με συμπονούν. Εκείνοι που παρακαλούν να δούνε ξανά ένα χαμόγελο μου. Δε θέλω ούτε οίκτο, ούτε λύπηση.

Θέλω απλά να χωθώ κάτω από το ζεστό νερό του ντους και να κλάψω γοερά. Να κλάψω μέσα εκεί, που κανείς δε θα με βλέπει. Θέλω το νερό να αγκαλιάσει τα δάκρυα μου. Όλες μου οι έγνοιες να μείνουν στην άκρη για δέκα λεπτά και να λυτρωθώ. Να αδειάσω από μέσα μου το φαρμάκι που έχω. Να ξεριζώσω τον πόνο της ψυχής μου. Θα ηρεμήσω. Το ξέρω. Με τον καιρό. Μα τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο. Ειδικά εγώ. Μεγάλωσα μέσα σε μια νύχτα. Ο πύργος κατέρρευσε. Ώρα να βγω να παλέψω με όσα με πνίγουν. Το μόνο που ξέρω, είναι πως τίποτα πια δε θα είναι το ίδιο. 

Μα η ζωή κυλά και πρέπει, μάλλον επιβάλλεται να κολυμπήσω στα “νερά” της. Και όπως ένα ουράνιο-τόξο βγαίνει μετά τη βροχή, ίσως και στο τέλος της δικής μου μπόρας φανεί κάτι όμορφο και φωτεινό. Αρκεί να ‘χω το κεφάλι μου στη θέση του. Αρκετά το άφησα να κοιτάει στο έδαφος. Και ναι, η ζωή δεν έχει μόνο χαρές και λύπες, αλλά και προσδοκίες. Σ’ αυτές αφήνομαι πλέον. Προσδοκώ ή ελπίζω σε ένα ξέγνοιαστο μέλλον. Και ποιος ξέρει; Ίσως σε αυτά που ποντάρω, να τα κερδίσω. Τροχός ζωής είναι. Γυρίζει ασταμάτητα. Και από κέρδη να έχει αγαθά ανώτερα απ’ όλο το χρυσάφι του κόσμου. Υγεία, αγάπη και ευλογία. Αυτά να ‘ναι ο πλούτος μου. Και όσα δάκρυα μου κύλησαν, να γυρίσουν σε χαμόγελα.

Άσε με μόνο λίγο ακόμη, στη γωνιά μου. Λίγο μόνο. Δε ζητώ και πολλά. Χρόνο να επουλώσει η ψυχή μου. Και αν καμιά φορά σε αποφεύγω ή σου μιλώ απότομα συγχώρα με. Θα επανέλθω φίλε μου. Στο υπόσχομαι.
Θα επανέλθω.

Εύη Π. Γουργιώτη