Γνώριμες αγκαλιές
Χρειάζεσαι γνώριμα χέρια που ξέρουν πώς να σε ηρεμούν, που θα μπορείς να χάνεσαι μέσα τους και θα αισθάνεσαι γαλήνη.
Μόνο τότε μπορείς να προχωράς με βήμα σταθερό.
Μόνο τότε κρατάς όλο τον κόσμο στα χέρια σου.
Ο δικός σου ο άνθρωπος είναι αυτός που έχεις ανάγκη.
Όλοι οι άλλοι είναι ψεύτικοι. Θα στο αποδείξει η ζωή όταν έρθει η ώρα.
Μόνο ένα χαμόγελο τους είναι αρκετό για να σε κάνει να πετάς στα ουράνια.
Όλοι μπορούν να σου χαρίσουν μια αγκαλιά, λίγοι όμως έχουν την ικανότητα να σε κρατήσουν στα χέρια τους και να σου μεταδώσουν την δύναμή τους.
Είναι λίγοι αυτοί που θα σε κάνουν να αισθανθείς μοναδικός.
Είναι λίγοι εκείνοι που θα καταλάβουν τι ζητάς και τι έχεις ανάγκη χωρίς να μιλήσεις.
Ακόμη λιγότεροι είναι αυτοί που θα σταθούν δίπλα σου στη χαρά σου.
Οι άλλοι δε θέλουν να σε βλέπουν να χαίρεσαι και στην λύπη σου θα είναι εκεί για να σε δουν να πονάς, όχι για να σου συμπαρασταθούν.
Έτσι είναι ο κόσμος, σκληρός. Απλά εσύ δεν τον έχεις καταλάβει ακόμη.
Κράτησε αυτούς τους λίγους, τους δικούς σου, που με το βλέμμα σου θα τους λες τα πάντα και που θα σε καταλαβαίνουν.
Είναι πολύ σημαντικό να μπορούν να σου χαρίσουν την στοργή που έχεις ανάγκη και που το χάδι τους θα γίνει η σκέπη σου.
Αυτούς τους ανθρώπους μην τους χάσεις ποτέ.
Αυτοί οι άνθρωποι θα έδιναν τα πάντα για σένα.
Αυτούς έχεις μόνο. Όλοι οι άλλοι είναι φούσκες, μπαλόνια που σκάνε εύκολα.
Μην τους κυνηγάς. Άσ’ τους να φύγουν για να μπορέσεις να ζήσεις ομορφότερα και να αποκτήσει ποιότητα η ζωή σου.
Μόνο τους δικούς σου ανθρώπους χρειάζεσαι, αυτούς τους αληθινούς.
Εσύ μόνο κοίτα μη χαθείς στο δρόμο γιατί τότε θα χάσεις κι αυτούς τους λίγους μοναδικούς δικούς σου ανθρώπους. Εκείνους που θα σου χαρίσουν τη γνώριμη αγκαλιά τους!
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
