Το ξημέρωμα μαζί σου
Ξημερώνει και ήδη έχω φτιάξει καφέ και πρωινό.
Λατρεύω την ησυχία που επικρατεί.
Το σπίτι γεμάτο με τα αρώματα των στιγμών μας.
Σε παρατηρώ όπως κοιμάσαι, χαμογελάω.
Σε φιλάω, σε χαϊδεύω.
Δεν θέλω να σε ξυπνήσω είναι νωρίς ακόμα.
Βγαίνω έξω στην βεράντα.
Απολαμβάνω τον καφέ μου.
Οι σκέψεις μου με πάνε στις μέρες που γνωριστήκαμε,
την πρώτη φορά που αντίκρισα το βλέμμα σου.
Σαν χθες το νιώθω.
Δεν ξέρω εάν και εσύ το θυμάσαι , αλλά δεν έχει τόση σημασία πλέον.
Ήμουν με τις φίλες μου και περπατούσαμε όταν το βλέμμα μου συνάντησε το δικό σου.
Δεν κατάλαβα γιατί και πως αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να σε κοιτάω, ούτε εσύ όμως.
Κάτι μέσα μου είπε, αυτός είναι .
Γελάω.
Δεν έδωσα σημασία.
Αυτός και εγώ σε καμία περίπτωση, είπα από μέσα μου και προχώρησα.
Δεν το κατάλαβα τότε, όμως αυτό το βλέμμα σου ήταν αρκετό
για να ξυπνήσει τον πόθο μου για εσένα.
Σαν να πάτησες ένα κουμπί και αφέθηκαν ελεύθερα σιγά-σιγά
όλα τα συναισθήματα που είχα θάψει.
Χάνομαι κοιτάζοντας την θέα.
Ο ήλιος να ανατέλλει, τα πουλιά να κελαηδάνε , το σώμα μου μυρίζει το άρωμα σου.
Νιώθω τα χείλη σου στο λαιμό μου,
τρόμαξα,δε σε άκουσα να έρχεσαι.
Δεν κράτησε για πολύ αυτό το συναίσθημα,
το αντικατέστησε μια δόση ηδονής και ανυπομονησίας.
Το σώμα σου ακουμπάει απαλά το δικό μου.
Νιώθω τη ζεστασιά και το ρίγος του σώματος σου.
Σε θέλω και το νιώθω πως με θες και εσύ.
Ποιος είπε ότι η καλή μέρα δεν φαίνεται από το πρωί…