Καραντίνα ημέρα 6η
Ή όποια άλλη αρίθμηση θέλετε εσείς.
Ανάλογα με το χρονικό σημείο εκκίνησης του αυτοπεριορισμού μας.
Καραντίνα: ουσιαστικό, γένους θηλυκού∙ γιατί; Γιατί έτσι.
Διαβάζω από το βικιλεξικό.
περιορισμός για κάποιο χρονικό διάστημα και εξέταση όσων ανθρώπων (ή ζώων ή εμπορευμάτων) έρχονται από περιοχές που είχαν εξαπλωθεί μολυσματικές ασθένειες
περιορισμός της επικοινωνίας με κάποιον που έχει προσβληθεί από μολυσματική μεταδοτική ασθένεια
(μεταφορικά) κοινωνικός περιορισμός, αποφυγή ή απομόνωση κάποιου
Η λέξη προέρχεται από τη φράση quarantina giorni (=σαράντα μέρες) και αναφέρεται στο χρονικό διάστημα των σαράντα ημερών, κατά το οποίο τα βενετικά πλοία που έρχονταν από χώρες που είχαν πανούκλα, παρέμεναν σε καραντίνα στ’ ανοιχτά, πριν πλησιάσουν την Βενετία.
Αν αυτή η ανάγνωση γινόταν δύο μήνες πριν θα ήταν μία άχρηστη πληροφορία ανάμεσα σε όλες όσες προσλαμβάνω κάθε μέρα.
Ο τρόπος, όμως, που δραματικά άλλαξε η ζωή μας, δεν μου επιτρέπει διαχωρισμό σε χρήσιμα και άχρηστα.
Δεν μου επιτρέπει τίποτα βασικά.
Κλεισμένη μέσα σε ένα δωμάτιο, πηγαίνω μέχρι το μπάνιο κάθε τρεις και λίγο για να απολυμανθώ από την επαφή με τον εαυτό μου.
Τα χέρια μου έχουν βγάλει λέπια.
Ανοίγω την τηλεόραση.
Οι φωστήρες του κόσμου, φορώντας το φερετζέ της πληροφόρησης, με ενημερώνουν ότι πρέπει να κάτσω σπίτι.
Ότι είναι ατομική μου ευθύνη.
Ότι πρέπει να το πάρω στα σοβαρά.
Οι αριθμοί αμείλικτοι.
Οι γείτονές μας πενθούν χωρίς σταματημό.
Το una faccia una razza με τρομάζει.
Κλείνω την τηλεόραση.
Πιάνω το κινητό μου.
Κάποτε το χρησιμοποιούσα για να επικοινωνήσω.
Να ακούσω μία φωνή.
Τώρα διαβάζω θέσεις και αντιθέσεις.
Όψεις και απόψεις.
«Μείνετε μέσα», «Μην πάτε στην εκκλησία», «Είστε γίδια», «Είστε Ταλιμπάν», «Αν δεν φοβάστε εσείς, εμείς τι σας φταίμε;»
Ο φόβος σπέρνει πανικό. Ο πανικός δημιουργεί θυμό. Ο θυμός μας κάνει εχθρούς. Ο εχθρός, όμως, είναι κοινός. Τα νεύρα μας σπάνε. Το ίδιο και η κοινωνική συνοχή.
Άλλοι τρολάρουν. Ανεβάζουν αστεία βίντεο, γελάνε.
Η άμυνά μας ο αυτοσαρκασμός.
Η μοναξιά κάνει έκκληση για λίγη προσοχή.
Καραντίνα ημέρα έκτη.
Βλέπω τον πατέρα μου στο σπίτι και δεν τον πλησιάζω. Είναι ευπαθής ομάδα.
Θέλω να αγκαλιάσω τον αγαπημένο μου και δεν μπορώ. Δεν ξέρω ποιον είδε πριν στη δουλειά.
Το «τι κάνεις, καλά;», και το «υγεία να έχουμε και όλα τα άλλα φτιάχνονται» στην πραγματική τους διάσταση.
Θέλω να πάρω λίγο αέρα.
Βγαίνω στο πεζοδρόμιο και φοβάμαι.
Με κοιτάζουν σαν να είμαι δραπέτης.
Κάνω ένα γύρω το τετράγωνο και ξαναμπαίνω στο κελί μου.
Θα κάνω ό,τι μου πείτε.
Θα σας προστατεύσω.
Θα προστατευτώ.
Θα μείνω σπίτι.
Άνθρωπος θα μείνω; Όρθια θα μείνω;
Μας λένε όλη μέρα να πλένουμε τα χέρια μας. Αυτή την ψυχούλα που έχει τσαλαπατηθεί τα τελευταία χρόνια τόσο πολύ πώς θα την προστατεύσουμε;
Γιατί κανείς δε μιλά για το «μέσα» μας;
Κλείνω την τηλεόραση. Κάνω logout από τα social.
Ανοίγω ένα βιβλίο. Μιλάει για την Αλεξάνδρεια και το Μισίρι. Καλύτερα να ταξιδεύω στο χθες. Καλύτερα να θυμάμαι περασμένα μεγαλεία.
Σήμερα είναι παγκόσμια ημέρα ποίησης. Βιάζομαι να περάσει όλο αυτό. Βιάζομαι ν’ απαγγείλω τα λόγια του Μανώλη Αναγνωστάκη.
Τώρα, μιλώ πάλι σαν ένας άνθρωπος που γλίτωσε απ’ το λοιμό.
Επισκέπτομαι τους φίλους μου, ξέρω πολλούς που σώθηκαν
(«Υπάρχει πάντα μια αναχώρηση», έτσι είχα κάποτε πει
Άλλοτε πάλι μίλησα για μιαν άγνωστη αρρώστια — ποιός τα θυμάται;).
Πέρασαν πια οι καταδικασμένες μέρες, ανοίξαν τα παράθυρα
Χαρούμενοι οι οδοκαθαριστές σαρώνουνε στους δρόμους τα σκουπίδια
Άρχισε πάλι η ζωή, οι εγγραφές στους συλλόγους και τα ινστιτούτα
Οι αγκαλιασμένοι έφηβοι στις πλατείες, τα ακατάλληλα έργα στους κινηματογράφους
Οι αγγελίες στις εφημερίδες· πέρασε πια η κακή αποκριά
Οι προσωπίδες κάηκαν τα παλιά ονόματα λησμονηθήκαν
Και το δημοτικό συμβούλιο συνεδριάζει για τη μετονομασία των οδών.
Ραούλ, εσένα πάλι σκέφτομαι που δεν πρόλαβες να γίνεις σοφός, να συζητήσεις
Να δεις την άλλη πλευρά των πραγμάτων, να μάθεις να σιωπάς·
Δε σου ’μελλε να πιθανολογείς, να βγάζεις συμπεράσματα
Δε σου ’μελλε να διδαχτείς κι εσύ την αριθμητική των ιδεών.
(Μανώλης Αναγνωστάκης, Τώρα μιλώ πάλι).
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
