Ρωτάνε οι φίλοι μου πού είσαι, γιατί η θέση στο τραπέζι είναι κενή. Αν θα ‘ρθεις πιο μετά να μας βρεις.
Στα μάτια με κοιτάνε,
απάντηση άμεση ζητούν.
Τα χέρια σφίγγω κάτω απ’ το τραπέζι,
λυγμούς και δάκρυα συγκρατώ.
Δε θα έρθει.
Τελειώσαμε.
Ας φάμε, αφού είμαστε όλοι.
Στο μπάνιο κλείστηκα,
το όνομα σου παραμιλούσα.
Άφησα τη βρύση ανοιχτή,
να μην ακούσουν τα αναφιλητά μου.
Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης
Μου μίλησες για ελαττώματα. Κάτι κίτρινες ρυτίδες που γεννιούνται σαν σταλακτίτες μέσα από μεταμεσονύκτιους ονειροδείκτες, αγκαλιά με το αντίθετο της κατανόησης. Θα […]
Επίτηδες γυρνάς, δεν ξέρεις να αγαπάς. Δεν ξέρω να αγαπώ, τα βράδια μου σκεπάζομαι, κάτω από το πάπλωμα σε ψάχνω. Σε βλέπω […]
Θα γεύομαι τα κρίματα των ξένων στο κορμί σου. Θα επιμένω, όμως, μαζί σου για άλλη μια νύχτα. Θα προσπαθώ να […]
Πονάνε οι αποστάσεις. Βλέπεις, άλλο πράγμα τα λόγια, άλλο τα έργα. Σε αντίθετες σφαίρες κινούνται. Σε αντίθετες φορές. Δεν έρχεσαι. Κι οι […]
