Να σας πω μια ιστορία;
Ήταν κάποτε ένα #λευκό_εφηβικό_πουκάμισο που καθόλου δεν του άρεσε που ήταν ένα λευκό εφηβικό πουκάμισο και ήταν μόνιμα καταθλιπτικό, μουτρωμένο και δεν μιλούσε σε κανένα. Είχε μάλιστα αγοραστεί για την παρέλαση και πάντα η μαμά του του έλεγε πως είναι λευκό εφηβικό πουκάμισο παρέλασης και αυτό από μόνο του θα έπρεπε να του είναι αρκετό.
Μα η παρέλαση αναβλήθηκε εκείνη τη χρόνια και το λευκό εφηβικό πουκάμισο ήταν σαν να έχασε εντελώς την ταυτότητα του. Την επόμενη χρόνια θα ήταν πολύ στενό για να φορεθεί στην παρέλαση και θα έμενε άχρηστο όπως χαρακτήριζε τον εαυτό του σε μια ντουλάπα. Παρακαλούσε τη μαμά του να το καταστρέψει. Αφού τίποτα δεν μπορούσε να προσφέρει σε κανέναν κι εκείνη με αγάπη του υπενθύμιζε πως απλά δεν είχε έρθει η ώρα του να λάμψει. Πως κανένα λευκό εφηβικό πουκάμισο δεν είναι λιγότερο σημαντικό από κανένα άλλο και πως περνώντας ο καιρός θα βρει τη θέση του στον κόσμο και όλα αυτά που τώρα φαντάζουν τρομακτικά θα είναι μια αχνή ανάμνηση.
Το λευκό εφηβικό πουκάμισο όμως δεν ήταν σε θέση να καταλάβει, και μάλιστα από την απογοήτευση που ένιωθε κάποια φορά προσπάθησε να κάνει κακό στον εαυτό του και τρύπωσε στο πλυντήριο μαζί με τα χρωματιστά με αποτέλεσμα να γίνει ροζ. Αλλά και τότε η μαμά του δεν του θύμωσε και με αγάπη του υπενθύμισε πως έτσι είναι τα λευκά εφηβικά πουκάμισα. Κάποιες φορές αλλάζουν χρώμα. Κάποιες άλλες αλλάζουν μέχρι και σχήμα. Και από λευκά εφηβικά πουκάμισα γίνονται κάτι άλλο. Ούτε χειρότερο, ούτε καλύτερο. Εξελίσσονται στην προσπάθεια τους να βρουν τη θέση τους στον κόσμο. Και είναι όμορφη αυτή τους εξέλιξη. Και απαραίτητη.
Μα το #ροζ πια #εφηβικό_πουκάμισο δεν άκουγε λέξη. Εξακολουθούσε να είναι πάντα το ίδιο θυμωμένο με όλους και με όλα. Και περισσότερο με τον ίδιο του τον εαυτό. Και τα χρόνια περνούσαν και το ροζ εφηβικό πουκάμισο έμενε κλεισμένο στη δίκη του τη ντουλάπα με μόνη παρηγοριά την αγάπη (της μαμάς του) και ένα αβέβαιο αύριο. Κάθε μέρα έψαχνε τη θέση του στον κόσμο και τον τρόπο να γίνει εκείνο για το οποίο προοριζόταν να γίνει. Μέχρι τη μέρα που στον κόσμο ήρθε μια μεγάλη αλλαγή. Τεράστια. Ο πλανήτης ήταν σε πανικό. Μια τρομερή πανδημία είχε χτυπήσει την πόρτα της ανθρωπότητας. Υπήρχε μεγάλη ανάγκη για μάσκες για να μπορούν οι άνθρωποι να προφυλάσσονται από ένα φονικό ιό. Και τότε το κατάλαβε. Ήταν η ώρα η δίκη του.
Ψάχνοντας μια μοδίστρα στις ντουλάπες της για παλιά άχρηστα υφάσματα ανακάλυψε ξεχασμένο εκείνο το λευκό εφηβικό πουκάμισο παρέλασης που από μια απερισκεψία της εφηβείας είχε γίνει ένα ροζ εφηβικό πουκάμισο. Μέσα σε λίγες ώρες η μοδίστρα το έκανε μια μοναδική #ροζ_χειρουργική_μάσκα και έγραψε πάνω του ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Τότε ήταν που το πουκάμισο, εκείνο το λευκό εφηβικό πουκάμισο παρέλασης πίστεψε όλα εκείνα που του έλεγε η μάνα του κι εκείνο αντιδρούσε. Κανένας δεν περισσεύει. Κανένας δεν είναι λιγότερο σημαντικός από κανέναν. Όλοι έχουν ένα και μοναδικό λόγο που έρχονται στον πλανήτη και η πραγματική ζωή ξεκινά όταν ο κάθε ένας από εμάς κατανοήσει το λόγο που βρίσκεται εδώ.
Και η ροζ χειρουργική μάσκα ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο. Και βοήθησε πολλούς ανθρώπους να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους. Και ήταν περήφανη για εκείνο που έγινε. Κι έμαθε πως όσο όσο όσο κι αν αργεί, πάντα στο τέλος ξημερώνει. #Να_σε_αγαπάς.
29/3/2020
Ειρήνη Στεφα
