Μια μεγάλη μύτη
Μικρή δεν μπορώ να πως με ένοιαζε ιδιαίτερα. Μεγαλώνοντας όμως άρχισα να παρατηρώ πιο προσεκτικά τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Είχα όμορφα μελιά μάτια, μικρό στόμα και λεπτά χείλη, καλοσχηματισμένο φρύδι, μακριές και πυκνές βλεφαρίδες. Σε γενικές γραμμές είχα όμορφα χαρακτηριστικά, αν εξαιρέσουμε τη μύτη μου. Ναι, αυτή ήταν που δεν έδενε με το σύνολο, ή καλύτερα αυτή ήταν που χαλούσε το σύνολο κλέβοντας την παράσταση. Είχα μεγάλη και κατά τη γνώμη μου άσχημη μύτη.
Όταν μπήκα στην εφηβεία, τα πράγματα δυσκόλεψαν. Δεν έβλεπα πια μόνο εγώ τη μεγάλη μου μύτη, μα και οι υπόλοιποι γύρω μου, κυρίως οι συμμαθητές μου. Ξεκίνησαν τα πειράγματα. Μου είχαν κολλήσει θυμάμαι διάφορα παρατσούκλια. Ήμουνα η «μυτόνκα», «η αδελφή του Πινόκιο» και άλλα διάφορα που με έκαναν να αισθάνομαι ακόμα πιο άσχημα για τον εαυτό μου. Τη μισούσα τη μύτη μου. Τα βράδια έκλαιγα στο κρεβάτι μου. Στη μάνα μου δεν έλεγα τίποτα. Είχα συχνά όμως ξεσπάσματα και κάποιες φορές αντικοινωνική συμπεριφορά. Κλεινόμουν όλο και πιο πολύ στον εαυτό μου.
Η νονά ήρθε από τη Νέα Υόρκη για τα Χριστούγεννα του 1999. Ήμουν πολύ ανυπόμονη να τη δω. Ζούσε μόνιμα στην Αμερική και δεν είχαμε συχνά την ευκαιρία να περνάμε χρόνο μαζί. Βέβαια, λάμβανα ανελλιπώς τα δώρα της από το ταχυδρομείο μέσα σε μεγάλα χάρτινα κουτιά. Ήταν όμορφη γυναίκα η νονά μα εγώ πιο πολύ την αγαπούσα γιατί είχε έναν αέρα αλλιώτικο και ένα διαφορετικό τρόπο να βλέπει τη ζωή και τα πάντα γύρω της.
Σε μια από τις βόλτες μας μέσα στην πόλη με ρώτησε τι ήταν αυτό που με απασχολούσε. Δεν ξέρω γιατί, μα της άνοιξα την ψυχή μου. Με άκουσε προσεκτικά και χωρίς να με διακόψει. Με ρώτησε τη γνώμη μου για τα πεταχτά της αυτιά. Της απάντησα πως δεν τα είχα προσέξει ποτέ μου μέχρι τώρα και πως την έβρισκα πολύ όμορφη γυναίκα. Η νονά χαμογέλασε. Το ίδιο και εγώ. Από εκείνη τη μέρα κατάλαβα πως η ομορφιά δεν έχει να κάνει με μια μεγάλη μύτη ή δύο πεταχτά αυτιά. Είναι η αύρα και ο αέρας που κουβαλάς. Στο σχολείο τα πράγματα δεν άλλαξαν βέβαια. Είχα αλλάξει όμως εγώ και αυτό ήταν αρκετό.
Η ομορφιά πηγάζει από μέσα μας λένε και έχουν δίκιο.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
